انتظار، بایدها و نبایدها: تفاوت میان نسخه‌ها

روش مؤلف در فصل اوّل، ابتدا به تعريف دقيق موضوع و تجزيه و تحليل مفهوم آغاز و سپس با نقل روايات از پيامبر اسلام و ائمه معصومين(ع)، به تبيين موضوع‌هاى مختلف اين فصل مى‌پردازد. فصل دوّم كه اختصاص به ارائه بعضى راهكارها براى تعميق فرهنگ انتظار دارد، مؤلف بعد از تبيين و تقرير بحث و ذكر ادله اقناعى و ديدگاه‌هاى بزرگان دين؛ از جمله [[امام خمينى(ره)|امام خمينى]](ره) به ارائه راهكارهاى خود مى‌پردازد و در آخر هر بحث، منابع و كتاب‌هاى مرتبط با آن موضوع را معرّفى مى‌نمايد. و شايد بتوان گفت تنها اشكال اثر اين است كه خواننده را از اجزا و ربط مسائل دور كرده و خواننده را درگير كتابشناسى مى‌كند و اين‌ها بخش استطرداى اثر مى‌باشد.

در فصل اوّل، انتظار يك امر درونى و فطرى دانسته شده كه اسلام به آن جهت داده است و انسان منتظر را به آينده درخشان و پر از عدل و داد و سرشار از معنوّيت اميدوار كرده است. انسان منتظر با رعايت همه شرايط انتظار به همه شان و منزلتى كه مورد انتظار دين است، رسيده و به بالاترين نقطه كمال هم نائل مى‌شود و اين‌ها از فضائل انتظار مى‌باشد. مهم‌ترين وظايف منتظران در دوران غيبت، شناخت حجت خدا، پيراستگى از بدى‌ها و آراستگى به خوبى‌ها، پيوند با مقام ولايت، كسب آمادگى براى ظهور حجت حقّ و دعا براى تعجيل فرج گوشه‌اى از اين وظايف مى‌باشد كه در روايات شيعى به آن پرداخته شده است. مؤلف شناخت ديدگاه‌هاى موجود در زمينه باور مهدوى، رعايت اخلاص در عمل، توجّه به جايگاه رفيع امام عصر(عج) دشمن شناسى و دوست شناسى توجّه به آفت‌ها و آسيب‌هاى انديشه مهدى؛ مانند عوام زدگى، سطحى‌نگرى، روشنفكر زدگى و تاويل‌گرايى را از جمله بايد و نبايدهاى مبحث مهدويّت شمرده است.