نامههای منوچهر؛ متن انتقادی (آوانویسی)، واژهنامه، نمایه پهلوی
نامههای منوچهر؛ متن انتقادی (آوانویسی)، واژهنامه، نمایۀ پهلوی تألیف یدالله منصوری (متولد 1345ش) و پویا شریفانی (متولد 1357ش)، پژوهشگران زبانهای باستانی؛ این کتاب متن انتقادی دستنویس پهلوی نامههای منوچهر، موبد بزرگ پارس و کرمان از سدۀ نهم میلادی است. منوچهر فرزند گُشن جم، رهبر معنوی و موبدان موبد سرزمین پارس و کرمان بود که سه نامه مهم دربارۀ آیین برشنوم از او به جای مانده است. این اثر شامل آوانویسی دقیق متن، واژهنامه و نمایۀ پهلوی است که به پژوهشگران در درک بهتر متون پهلوی کمک میکند.
| نامههای منوچهر؛ متن انتقادی (آوانویسی)، واژهنامه، نمایۀ پهلوی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | منصوری، یدالله (نویسنده) شریفانی، پویا (نویسنده) |
| ناشر | آوای خاور |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1394ش |
| چاپ | اول |
| شابک | 978-600-95287-3-7 |
| موضوع | زبان پهلوی - متون -- زبان پهلوی - آوانویسی -- ادبیات پهلوی - تاریخ و نقد |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | PIR 2051 /ن8م 1394 |
ساختار
کتاب در یک جلد و 452 صفحه تنظیم شده و شامل بخشهای پیشگفتار، آوانویسی متن، برگردان نامه سوم، واژهنامه پهلوی، کتابنامه و نمایههای مختلف است.
گزارش کتاب
کتاب «نامههای منوچهر؛ متن انتقادی (آوانویسی)، واژهنامه، نمایۀ پهلوی» اثر مشترک یدالله منصوری و پویا شریفانی، متنی انتقادی از نامههای منوچهر، موبد بزرگ پارس و کرمان در سدۀ نهم میلادی است. منوچهر که از خاندانی برجسته از موبدان زرتشتی بود و نیاکانش تا آذرباد مارسپندان، موبدان موبد دورۀ شاپور دوم ساسانی میرسید، سه نامه مهم دربارۀ آیین برشنوم از خود به جای گذاشته است.
این نامهها در پاسخ به فتوای برادر منوچهر، زادسپرم هیربد سیرجان نوشته شدهاند. زادسپرم با اجازۀ استفاده از آیین برشنوم کوتاهتر (وندیداد هشتم) به جای آیین اصلی و مفصل برشنوم (وندیداد نهم) موافقت کرده بود که با اعتراض دینداران متعصب سیرجان روبرو شد. منوچهر در نامههای خود با استناد به مفسران پهلوی وندیداد، فتوای برادرش را رد کرده و آن را مغایر با شرع زرتشتی میداند.
نامه نخست خطاب به مردم سیرجان در 11 فصل، نامه دوم خطاب به زادسپرم در 9 فصل، و نامه سوم به صورت نامه سرگشاده خطاب به همه بهدینان ایران در یک فصل نگاشته شدهاند. ویژگی منحصر به فرد این نامهها سبک نگارش آنهاست که ترکیبی از زبان فقهی با اصطلاحات دینی کهن و زبان گفتاری روزمره است، چرا که در دورانی نوشته شدهاند که زبان پهلوی دیگر زبان زنده نبوده است.
این اثر علاوه بر آوانویسی دقیق متون، شامل واژهنامه پهلوی و نمایههای مختلف است که آن را به منبعی ارزشمند برای پژوهشگران زبانهای باستانی و مطالعات زرتشتی تبدیل کرده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات