مفردات القرآن (نظرات جديدة في تفسير ألفاظ قرآنية)

    از ویکی‌نور
    مفردات القرآن (نظرات جديدة في تفسير ألفاظ قرآنية)
    مفردات القرآن (نظرات جديدة في تفسير ألفاظ قرآنية)
    پدیدآورانفراهی، عبدالحمید (نويسنده) اصلاحی‌، محمد اجمل‌ ایوب‌ (محقق)
    ناشردار الغرب الإسلامي
    مکان نشرلبنان - بیروت
    سال نشر2002م
    چاپ1
    موضوعقرآن - واژه نامه‌‎ها
    زبانعربی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    /ف4م7 68 BP
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    مُفرداتُ القرآنِ (نَظراتٌ جَديدةٌ في تفسيرِ ألفاظٍ قرآنيةٍ)، از آثار قرآن‌پژوه، مفسّر هندی، نظریه‌پرداز نظام قرآن (انسجام آیات در سوره‌ها) و نویسنده تفسیر نظام القرآن و تأويل الفرقان بالفرقان، عبدالحمید فَراهی (1280-1349ق)، پژوهشی نو و اجتهادی در شناسایی واژگان قرآنی بر اساس آیات و استشهاد به شواهد شعری و ادبی است. این کتاب شامل همه واژگان قرآن نیست و نویسنده فقط به تحلیل و توضیح معانی 121 واژه پرداخته است.

    ساختار و محتوا

    در اثر حاضر، معانی تعدادی از کلمات نیازمند شرح به تشخیص نویسنده، بر اساس حروف الفبا بررسی و تبیین شده است. اولین واژه، «آل»[۱]‏ و آخرین، «يُطيقُون» است[۲]‏.

    هدف و روش

    نویسنده، کتاب حاضر را برای شرح مفردات قرآنی تألیف کرده تا در کتاب تفسیرش، تفسیر نظام القرآن و تأويل الفرقان بالفرقان به آن ارجاع بدهد و معانی واژگان در آن تکرار نشود. او افزوده است: در این کتاب، فقط به توضیح الفاظی می‌پردازیم که نیاز به بیان و ایضاح دارد؛ زیرا اشتباه گاهی در معنای واژه است و باعث دور شدن از تأویل صحیح می‌شود و گاه در برخی وجوه آن است و به بسته شدن باب شناخت نظم می‌انجامد. امّا معانی همه واژگان قرآنی را مطرح نکرده‌ایم؛ چون در کتاب‌های لغت بیان شده است[۳]‏.

    هیچ واژه غریبی در قرآن وجود ندارد

    عبدالحمید فَراهی تأکید دارد که واژگان قرآنی همگی فصیح است و دلالت روشنی دارد و وحشی و غریب نیست و قرآن، عربی مبین است و غریب نامیده شدن یک واژه قرآنی، نسبی است و برای عجمیان و کسانی است که اطلاع چندانی از زبان عربی ندارند و اختلاف در معانی واژگان قرآنی نیز به جهت نقصان اطلاعات نسبت به موارد و شأن نزول و کمتر اندیشیدن در نظم قرآن است. فراهی، روایت ناآگاهی برخی از صحابه به معنای بعضی کلمات مانند «أبّ» و «تخوّف» را نپذیرفته و آن را غیر صحیح و خلاف نظر صریح عقل و تصریح قرآن دانسته است[۴]‏.

    نمونه مباحث

    وَ عَلَى الَّذينَ يطيقُونَه (بقره: 184)؛ «يُطيقُونَ»، یعنی می‌توانند روزه بگیرند یا غذا به مسکین بدهند (بر اساس اختلاف اقوال)، ولی اینکه گفته شده به معنای «لا يُطيقُونَ» است، به نظرم معنای صحیحی ندارد[۵]‏.

    پانویس

    1. ر.ک: متن کتاب، ص121
    2. ر.ک: همان، ص385
    3. ر.ک: مقدمه نویسنده، ص93
    4. ر.ک: متن کتاب، ص108-109
    5. ر.ک: همان، ص385-386

    منابع مقاله

    مقدمه و متن کتاب.

    وابسته‌ها