مردمشناسی ساوه و زرندیه
| مردمشناسی ساوه و زرندیه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سالاری، عبداله (نویسنده) |
| ناشر | ثریا |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | 1394 |
| موضوع | مردمشناسی -- ایران -- ساوه (منطقه) -- مردمشناسی -- ایران -- زرندیه (منطقه) |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | |
مردمشناسی ساوه و زرندیه تألیف عبداله سالاری؛ کتابی است جامع که به بررسی همهجانبهٔ ویژگیهای طبیعی، تاریخی، جغرافیایی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و اعتقادی مردم شهرستانهای ساوه و زرندیه میپردازد. این پژوهش به مطالعهٔ آداب و سنن، ادبیات شفاهی، بحرانهای طبیعی، ناهنجاریهای اجتماعی و فعالیتهای تولیدی این منطقه پرداخته و وضعیت گذشته و حال آن را مورد مقایسه قرار داده است.
ساختار
این کتاب از بخشها و فصلهای متعددی تشکیل شده که به تفصیل به جنبههای مختلف زندگی در منطقه ساوه و زرندیه میپردازد.
گزارش کتاب
کتاب «مردمشناسی ساوه و زرندیه» اثر عبداله سالاری، پژوهشی گسترده و عمیق در مورد دو شهرستان مهم استان مرکزی است. این شهرستانها با وسعتی حدود ۳۱۲۰۰۰ کیلومتر مربع و جمعیتی بیش از ۲۳۵۰۰۰ نفر، حدود ۱۸ درصد جمعیت استان مرکزی را تشکیل میدهند و از نظر هویت فرهنگی و موقعیت جغرافیایی مرکزی ایران از اهمیت ویژهای برخوردار هستند. نویسنده در این کتاب به ریشهیابی موضوعات پرداخته و از زمانهای بسیار دور آغاز کرده است.
مطالب کتاب کلیه مناطق شهری و روستایی ساوه و زرندیه را شامل میشود و برای مطالعه و بررسی، چهار بخش، دوازده دهستان و هفتاد و هشت شهر و روستا به عنوان نمونه انتخاب شدهاند. در این انتخاب، عوامل متعددی از قبیل شرایط اقلیمی، ترکیب جمعیت، ویژگیهای قومی و فرهنگی، نوع معیشت، نوع کشت، پراکندگی روستاها، فاصله تا مرکز، فعالیتهای تولیدی و امکانات خدماتی در نظر گرفته شده است.
از مهمترین مباحث کتاب میتوان به موقعیت طبیعی و تاریخی، اوضاع جغرافیایی، ویژگیهای اجتماعی و فرهنگی، بحرانهای طبیعی، ناهنجاریها و آسیبهای اجتماعی، فعالیتهای اقتصادی و تولیدی، محصولات عمده، آداب و سنن، ادبیات شفاهی و اعتقادات و باورهای مردم منطقه اشاره کرد.
یکی از بخشهای جالب توجه کتاب، بررسی تنوع زبانی و گویشی در منطقه است. نویسنده اشاره میکند که اگرچه زبان فارسی زبان عمومی و رابط میان مردم است، اما دو سوم مردم به ویژه در مناطق روستایی به زبان ترکی تسلط دارند و اغلب بین خود به این گویش سخن میگویند. علاوه بر این، زبانها و گویشهای محلی دیگری چون عربی، خلجی، ارمنی، کردی، الویری، ویدری و زرندی نیز در منطقه رواج دارد. حتی گونههایی از زبانهای ساختگی مانند زبان زرگری، مرغی یا کولی که احتمالاً از پیوند زبانهای مختلف قومی به وجود آمدهاند، هنوز در این سرزمین متداول است.
نویسنده در صفحه ۵۳۱ به ترانههای محلی مردم ترکزبان منطقه اشاره میکند که آنها را «تیرینگه» یا «ییر» مینامند و در سراسر شهرها و روستاهای زرندیه و ساوه شنیده میشوند. همچنین در صفحه ۵۳۳ به قصهها و داستانهای مردم منطقه پرداخته و توضیح میدهد که این قصهها به دو دسته کوتاه (سورچک) و طولانی (نقیل) تقسیم میشوند. قصههای کوتاه برای سرگرمی عامه مردم به کار میرود، در حالی که داستانهای طولانی به شرح حال حاکمان، سلاطین، درباریان و سرگذشت افراد عاشقپیشه میپردازند.
این کتاب با ارائه فنآوریهای لازم و بررسی تطبیقی وضعیت گذشته و حال منطقه، منبعی ارزشمند برای محققان، دانشجویان و علاقهمندان به مطالعات فرهنگی و مردمشناسی ایران به شمار میرود.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات