مجموعة الشافية من علمي الصرف و الخط
| مجموعة الشافية من علمي الصرف و الخط | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | جا‌ربردی، احمد بن حسن (نويسنده)
ابن حاجب، عثمان بن عمر (سایر) ابن جماعه، محمد بن ابی بکر (محشی) |
| عنوان‌های دیگر | الشافیة. شرح ** تحتوی المجموعة علی متن الشافیة و شرحها للعلامة الچا‌ربردي و حاشیة الچا‌ربردي لإبن جماعة ** شرح الشافیة. حاشیة |
| ناشر | عالم الکتب |
| مکان نشر | [بی جا] - [بی جا] |
| سال نشر | سده13 |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 2 |
| کد کنگره | الف2 ش2023 6131 PJ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
مجموعة الشافیة من علمی الصرف و الخط شرح و حاشیه فخرالدین احمد بن حسن چارپردی (جابردی) (متوفی 746ق) بر «الشافیة فی علم التصریف» ابن حاجب است. در این کتاب همچنین حاشیه ابن جماعه (متوفی 768/819 ق) بر شرح چارپردی و نیز حاشیه دیگری با نام «درر الکافیة فی حل شرح الشافیة» نیز آمده است. این نسخه از کتاب به چاپ سنگی در سال 1404 در دو جلد منتشر شده است.
الشافیة، مقدمه مختصری در علم صرف است. بر الشافیة مانند الکافیة شرح‌هایی نوشته شده است، از آن جمله شرح خود مؤلف است که نسخه‌ای از آن در کتابخانه امیرالمؤمنین(ع) نجف نگهداری می‌شود. همچنین شرح رضی‌الدین استرآبادی است که بارها به چاپ رسیده است.[۱] شرح چارپردی از دیگر شروح این کتاب است. این شرح را بعد از شرح رضی از بهترین شرح‌های شافیه دانسته‌اند. ناسخ در مقدمه کتاب، از چاپردی با عنوان «کشاف المعضلات و قدوة المحققین» یاد کرده و شرح او را «شرح مبانی، توضیح معانی، تحقیق مسائل، تحریر دلائل، تبیین مراد و تتمیم مفاد» شافیه دانسته و البته مجموعه‌ای از فواید و مطالب مهمی را هم بر آن افزوده است.[۲]
در شرح کتاب به شیوه رایج با ذکر «قوله» بخشی از عبارت شافیه ابن حاجب در پرانتز ذکر و سپس شرح و توضیح شده است.
در جلد دوم، شرح دیگری با نام «المناهج الكافية فى شرح الشافية» ارائه شده که شرح ممزوجى است بر الشافية ابن حاجب، از زكريا بن محمد انصارى (926ق).[۳] همچنین شرح سید عبدالله جمال‌الدین حسینی معروف به نقره‌کار بر شافیه ارائه شده است.[۴]
پانویس
منابع مقاله
- متن کتاب.
- كاشيان، ایران‌ناز، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، جلد 3، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1374.
- غفرانی، عبدالله، «فهرستواره نسخه‌های خطّی کتابخانه مدرسه آیت‌الله العظمی خویی مشهد»، اوراق عتیق، سال 1389، شماره1، ص239 تا 266.