كفاية الأنام؛ فقه فارسی شیعه از قرن هفتم هجری
| کفایة الأنام | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | رازی آبی، محمد بن حسین (نويسنده) جعفریان، رسول (گردآورنده) |
| عنوان‌های دیگر | فقه فارسی شیعی از قرن هفتم هجری |
| ناشر | نشر علم |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1394ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-224-727-1 |
| موضوع | فقه جعفری - قرن 7ق. |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 9ک2ر 172/3 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
كفاية الأنام؛ فقه فارسی شیعه از قرن هفتم هجری، از آثار دانشور شیعی و شیرازی آن روزگار، جمال‌الدین محمد بن حسین بن حسن رازی آبی (زنده در 630ق) است که گزیده‌ای از احکام شرعی در باب‌های مختلف فقهی را متناسب با نیازهای عموم مردمان آن دوران عرضه می‌کند. اثر حاضر با اهتمام مورخ و کتاب‌شناس معاصر، رسول جعفریان (متولد 1343ش)، تصحیح و منتشر شده است.
هدف و روش
- نویسنده با تأکید بر آنکه قبلا کتاب «تبصرة العوام» را تألیف کرده و مورد استقبال مردم واقع شده و بعد از آن، به درخواست آنان دو کتاب به نام «المرشد» و «شرف المسترشد» را در شرح اصول «تبصرة العوام» به رشته تحریر درآورده، افزوده است: بعد از آن از ما درخواست کردند تا به زبان فارسی، فقه «تبصرة العوام» را شرح کنیم و ما اجابت کردیم و کتاب حاضر را نوشتیم[۱].
- رسول جعفریان تأکید کرده که جمال‌الدین محمد بن حسین بن حسن رازی آبی در این اثر، یک دوره خلاصه فقه شیعه را بیان کرده است[۲].
- متأسفانه مقدمه سودمند و طولانی مصحح درباره نویسنده و اثر حاضر، چندان که باید و شاید منظم و کامل نیست.
ساختار و محتوا
- در این اثر مختصر، برخی از مسائل شرعی و احکام باب‌های گوناگون فقهی (طهارت، نماز، زکات، خمس، روزه، نکاح، طلاق، مکاسب، متاجر، مضاربه، ودیعه، عاریه، قضا، شهادات، ضمانات، قسم، نذر، صید و ذباحه، اطعمه و اشربه، وقف، هبه، وصیت، میراث، حدود (حدّ دزدی، خمر و دشنام) و دیات) بیان شده است.
نمونه مباحث
- «باب حکم آب‌ها: بدان که آب بر دو وجه بُوَد: آب مضاف بود و آب مطلق. اما آب مضاف چون گلاب و آب مُورد (آب گل) و آب نبیذ و آب باقلی و مانند این بُوَد. بدین آب نشاید وضو کردن و غسل کردن و نجاست پاک کردن به هیچ حال و اگرچه پاک بُوَد؛ اما استعمال کردن اندر شرب، بر روی کردن و اندر داروها به‌کار بردن روا باشد؛ چون پاک بُوَد. اما چون این آب‌ها پلید بُوَد، روا نباشد اندر این هیچ چیز، کی ما یاد کردیم به‌کار بردن، مگر که هلاک خواهد شد از تشنگی؛ آنگه روا باشد که چندانی از آن بخورد که جانش بماند و...»[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.