في أساسیات اللغة العربیة الكتابة الإملايية و الوظيفية - النحو الوظيفي - فوائد لغوية
| في أساسیات اللغة العربیة الکتابة الإملاییة و الوظیفیة - النحو الوظیفی - فوائد لغویة | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | نبوی، عبد العزیز (نويسنده) |
| ناشر | مؤسسة المختار |
| مکان نشر | مصر - قاهره |
| سال نشر | 1424ق - 2004م |
| چاپ | 2 |
| شابک | 977-5283-64-7 |
| موضوع | زبان عربی - املا - زبان عربی - صرف و نحو - زبان عربی - فن نگارش - زبان عربی - معانی و بیان - زبان عربی - نحو |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ن2ف9 6101 PJ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
في أساسيات اللغة العربية (الكتابة الإملايية و الوظيفية - النحو الوظيفي - فوائد لغوية)، عنوان کتابی است که عبدالعزیز نبوی درباره آموزش نحو به شیوه جدید نوشته است. نویسنده در مقدمه کتاب، مدعی است که این کتاب، همه نویسندگان و اهالی فرهنگ عرب را مخاطب قرار می‌دهد؛ او با ارائه آماری اشکالات نحوی که در رساله‌های مرحله کارشناسی ارشد برخی از دانشجویان ادبیات وجود داشته، بر این ادعا تأکید می‌کند[۱].
نبوی مدعی است که در این اثر، روش جدیدی را برای آموزش اصول دستور زبان (نحو) ارائه داده است. او این روش را «روش متن‌محور» می‌نامد. این روش خلاصه‌ای از تجربیات نویسنده در آموزش صرف و نحو به افراد غیر متخصص در علوم زبان عربی است و همچنین حاصل تحقیقی است که در کنفرانس آموزش زبان عربی در دانشگاه امارات متحده عربی در آوریل 1991م ارائه کرده است. کلیت این روش به شکل مختصر این است که پاره‌ای از متن‌های کوتاه را در دسترس دانش‌آموز قرار دهیم تا پس از خواندن فصل گرامر (نحو)، به آن بازگردد و تمرین‌های جزیی پس از آن را حل کند تا آنچه را از آن فهمیده و آموخته است، استخراج نماید. وقتی آموزنده به پایان آموزش ابواب گرامری (نحوی) رسید، متون را به‌طور کامل از لحاظ نحوی و دستوری خواهد شناخت. این روش دو مزیت خواهد داشت: اول اینکه از لغزش رویکرد نحوی به خارج از دایره عملکردی آن جلوگیری می‌کند؛ دوم اینکه مانع روانی میان زبان‌آموز و دستور زبان را از بین می‌برد، به‌نحوی که شخص، در یک روال طبیعی به‌تدریج بر تمام متون، مسلط خواهد شد[۲].
تسهیل و کارکردگرایی مهم‌ترین اهداف و آمال این کتاب است و به این دلیل، خواننده اثر می‌تواند منصوبات در نحو را تکمله بنامد؛ یعنی مفعول‌به تکمله است، مفعول‌لاجله تکمله است، حال تکمله است و... البته که اشکالی بر این امر وارد نیست؛ زیرا این امر یکی از پیشنهادات کمیته وزارت معارف در سال 1938 بود که ایده پروفسور ابراهیم مصطفی در «احیای دستور زبان» را پذیرفت. ایده پروفسور ابراهیم مصطفی کوتاه کردن فصول دستور زبان به سه باب اسناد و اضافه و تکمله بود[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.