ابن شاس، عبدالله بن محمد
ابن شاس، ابومحمد جلالالدین عبدالله بن محمد بن نجم جذامى (د 616ق/1219م)، محدث و فقیه مالكى.
لقب
لقب وی در برخى منابع نجمالدین آمده است.
در مورد زندگى او اطلاعات چندانى در دست نیست. خاندان او در دستگاه حكومت صاحب نفوذ بودهاند.
اساتید، مشایخ
وی فقه مالكى را از استادان زمان خود نظیر ابویوسف یعقوب بن یوسف مالكى در مصر فرا گرفت و از مشایخى چون ابومحمد عبدالله بن بَرّی حدیث شنید.
راویان
از كسانى كه از وی استماع حدیث نمودهاند، زكىالدین عبدالعظیم بن عبدالقوی منذری را مىتوان نام برد.
جهاد با صلیبیان
او پس از بازگشت از سفر حج تا پایان عمر از دادن فتوا خودداری كرد و هنگامى كه دمیاط از شهرهای مرزی مصر به تصرف صلیبیان درآمد برای جهاد به آن شهر شتافت.
وفات
سرانجام در جمادی الاول یا رجب در همانجا (دمیاط) درگذشت.
آثار
تنها اثر مهم وی:
1-الجواهر الثمینة فى مذهبى عالم المدینة،
است كه به شیوة الوجیز محمد غزالى تدوین شده كه نزد مالكیان اعتباری خاص داشته و ابن خلكان آن را دلیل بر عمق دانش فقهى وی دانسته است. گفته شده كه ابن شاس در این كتاب، تحت تأثیر الوجیز، برخى فروع مبنى بر قواعد اصولى را در فقه مالكى وارد كرده است.
جزء اول و دوم این كتاب در كتابخانة ازهریة مصر موجود است.
همچنین كتابى تحت عنوان كرامات الاولیاء به وی نسبت داده شده است. [۱].
پانویس
- ↑ سالاری، عباس، ج4، ص55
منابع مقاله
سالاری، عباس، دائرةالمعارف بزرگ اسلامی زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دائرةالمعارف بزرگ اسلامی، چاپ دوم، 1377.