طرفه بن عبد
| طرفه بن عبد | |
|---|---|
| پرونده:NUR34020.jpg | |
عمرو بن عبد بکری وائلی، مشهور به «طَرَفة بن عبد» و «ابن العشرين»، شاعر جوان و هجوگوی دوره جاهلی (متوفای حدود سال ۶۰ قبل از هجرت)، که سر سبزش، فدای زبان سرخش شد.
نسب و ولادت
- «طرفة بن عبد بن سفیان بن سعد بن مالک»، از قبیله بنی‌ربیعه (عدنانی)، حدود ۸۶ سال قبل از هجرت در بحرین متولد شد.
- «طرفه»، لقب این شاعر در دوران کوتاه زندگی‌اش بود، ولی بعد از کشته شدنش، لقب «الغلام القتيل» به او داده شد. شاید مهم‌ترین کسی که به او این لقب را داد، شاعر شهیر لبید بن ربیعه عامری است که گفت: شاعرترین شاعران در دوره خودشان، 3 نفر هستند: «الملك الضليل» (پادشاه گمراه؛ یعنی [[امرؤالقیس])، «الغلام القتيل» (طرفة بن عبد) و «الشيخ أبوعقيل» که منظورش از آخری، خودش بود[۱].
تحلیلی ارزشمند
- یکی از پژوهشگران معاصر، تفسیری درباره سرانجام تلخ طرفة بن عبد نوشته است: داستان‌ها و افسانه‌های فراوانی درباره کشته شدن طرفه گفته شده که معروف‌ترین آنها همان داستان حملِ نامه است که دستور قتل حامل نامه در آن بود و طرفه آن را برای حاکم بحرین برده بود. این داستان دراماتیکِ نزدیک به تراژدی، برخلاف تمام معیارهای عقلی و منطقی است... سبب اصلی کشته شدن طرفه، اقدام او به هجو عمرو بن هند و آل‌منذر بوده و سبب‌های دیگر تنها چالش میان آن دو را به اوج رسانده که در فرجام نیز کشته شدن طرفه را در پی داشته است[۲].
وفات
- طرفة بن عبد، کمترین سنّ را در بین شاعران داشت و از همه کمتر زندگی کرد و در جوانی کشته شد؛ درحالی‌که بیش از 20 سال نداشت و به همین جهت، به او «ابن العشرين» گویند[۳]. سنش 26 سال هم گفته شده است.
آثار
- ديوان طرفة بن العبد؛
- العقد الثمين في دواوين الشعراء الثلاثة الجاهليين (طرفة بن العبد، زهير بن أبي‌سلمی و امرؤالقيس).
پانویس
منابع مقاله
- طمّاس، حمدو (المحقق و كاتب المقدمة)، «ديوان طرفة بن العبد»، دارالمعرفة، بيروت، 1424ق.
- العامري، شاكر، «نگاهی نو به حادثه کشته شدن طَرَفة بن عبد»، «پژوهش در زبان و ادبیات عربی»، دوره اول، سال 1389، شماره 2، پرتال جامع علوم انسانی:
http://ensani.ir/fa/article/265305
- ابن قتيبة، عبدالله بن مسلم، «الشعر و الشعراء»، تحقيق و شرح أحمد محمد شاكر، دارالحديث، القاهرة، 1423ق، «کتابخانه دیجیتال نور»: https://noorlib.ir/book/view/02540?pageNumber=185&viewType=pdf