صفات خبری در اندیشه اسلامی با رویکرد نقد وهابیت
| صفات خبری در اندیشه اسلامی با رویکرد نقد وهابیت | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | رضایی، غلامرضا (نويسنده) |
| ناشر | نشر مشعر |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1394ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-540-615-6 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ر6ص7 218 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
صفات خبری در اندیشه اسلامی، با رویکرد نقد وهابیت، نوشته غلامرضا رضایی (معاصر)، پژوهشی کلامی درباره نسبت دادن اوصافی مانند دست داشتن (با استناد به آیه 10 سوره فتح:یَدُ اللهِ فوقَ ایدیهم) به خدای تعالی است که ظاهرش به جسم‌انگاری یا شبیه‌سازی آفریدگار با آفریده می‌انجامد.
در این اثر، نظریه‌های تفویض، تعطیل، تشبیه و تجسیم، اثبات بلاکیف، تأویل، جمع نفی و اثبات: دیدگاه اهل‌بیت(ع)، اشتراک معنوى، اشتراک لفظى، جسم‌گرایى پنهان، تجسّد، تجلّى، تفصیل و ظاهرگرایى معاصر (تفویض کیفیت وهابیت) بررسی شده است. نویسنده هدف از نگارش این کتاب را بررسى و نقد دیدگاه‌هاى مختلف به‌ویژه دیدگاه وهابیت در مورد صفات خبرى دانسته و افزوده است: در این اثر به این پرسش‌ها پاسخ داده می‌شود: دلالت این صفات و اسماء بر خداى متعال چگونه است؟ آیا ظاهر این الفاظ مراد است، یا معنایى دیگر اراده شده است؟ اگر معانى دیگرى اراده شده است، آن معانى کدام‌اند؟ آیا ممکن است اصلاً معنایى اراده نشده باشد، یا معنایى اراده شده باشد، ولى بشر مکلف به فهم آن نباشد؟ طرفداران هر دیدگاه، چه کسانى هستند؟ دلایل آنان چیست؟ پیامدها و لوازم هریک کدام است؟[۱]
نویسنده تأکید کرده است: اهل‌بیت(ع) هریک از آیات قرآن را که در آن صفتى از صفات خبرى آمده است، آیه متشابه دانسته و آن را بر اساس دستور قرآن، به آیات محکم ارجاع داده و بر محوریت آن معنا کرده‌اند. حال این اقدام اهل‌بیت(ع) را به هر تعبیرى بیان کنیم، در حقیقت امر، تأثیرى ندارد. خواه از این سیره اهل‌بیت(ع) به تأویل صفات خبرى تعبیر شود، یا به بها دادن به ظهور تصدیقى و جُملى در مقابل ظهور تصورى و افرادى، یا به جمع نمودن بین نفى نواقص امکانى و اثبات کمال ذاتى و یا به جمع نمودن بین تشبیه (اطلاق صفات ثبوتى) و تنزیه (نفى صفات سلبى) و عینیت این دو در ذات الهى؛ به دلیل اینکه هدف از بیان هر یک از این تعابیر، یک چیز است و آن اینکه معانى ظاهرى این صفات، مراد نیست؛ چون مستلزم نقص است؛ بلکه مقصود، حقیقتِ این صفات است که بیان کننده کمالى از کمالات بى‌نهایت الهى است.[۲]
غلامرضا رضایی برای نگارش این اثرافزون بر قرآن کریم و نهج‌البلاغه، از 245 منبع فارسی وعربی (227 کتاب، 16 مقاله و 2 منبع الکترونیک) استفاده کرده است.[۳]
پانویس
منابع مقاله
مقدمه نویسنده و متن کتاب.