سراج الصالحین
| سراج الصالحین | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | بدری ک‍ش‍م‍يیری، ب‍درال‍ديین ب‍ن ع‍ب‍دال‍س‍لام (نویسنده) سراجالدین، سید (مصحح) |
| ناشر | مرکز تحقیقات فارسی ایران و پاکستان |
| مکان نشر | پاکستان - اسلام آباد |
| سال نشر | 1418ق. = 1997م. = 1376ش. |
| چاپ | چاپ یکم |
| شابک | 969-498-007-0 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | ب?س? / 247/6 BP |
سراج الصالحين، تألیف بدرالدین بدری کشمیری (قرن 10ق)، کتابی است در معرفی و بیان مطالب مربوط به تصوف، آداب و کرامات صوفیه که با تصحیح سید سراجالدین منتشر شده است.
این کتاب از نظر تاریخی، بسیار اهمیت دارد. نویسنده تحولات سیاسی دوران خود و درگیری‌هایی را که برای کسب قدرت، بین حریفان سیاسی صورت می‌گرفته را مفصلا شرح داده است. وی وقایعی را در کتاب نقل کرده که خود شاهد آن بوده یا از دیگران شنیده است[۱].
این کتاب، وضع سیاسی ماوراءالنهر در قرن دهم را به‌خوبی تشریح نموده و اطلاعات مفید و سودمندی از قبیل جنگ ابوسعید با اوزن حسن آق‌قوینلو و به قدرت رسیدن پاینده محمد خان و کشته شدن گوهرشاد بیگم زوجه شاهرخ به دست ابوسعید، شکست ابوسعید از اوزن حسن آق‌قوینلو، اسیر شدن ابوسعید و آوردنش پیش اوزن حسن و سپرده شدن ابوسعید به یادگار محمد نوه شاهرخ و کشته شدن ابوسعید به دست یادگار محمد در انتقام قتل مادربزرگ خود گوهرشاد بیگم را در اختیار خواننده قرار می‌دهد[۲].
علاوه بر این، کتاب درباره طبقات مختلف مردم، اعتقادات آنها، آداب و سنن و رسوم جامعه آن عصر، بیان حقایق تصوف، راه و رسم صوفیه، تأسیس خانقاه‌ها، آداب و رسوم مخصوص آنجا، روابط مرید با مراد، ذکر گفتن، در اعتکاف نشستن و زیارت اماکن مقدسه، اعتقاد مردم به صوفیه، آوردن نذر و نیاز در خدمت آنان، کرامات و کارهای خارق‌العاده صوفیان، نفوذ صوفیان در دستگاه‌های دولت، احترام و حرمت پادشاهان نسبت به صوفیه، وضع عمومی طبقات مختلف مردم و تا حدی تمدن آن روزگار، اطلاعات سودمندی را فراهم آورده است[۳].
از جمله ویژگی‌های کتاب، آن است که سبک آن، ساده، سلیس و روان است. مصنوع‌ترین قسمت کتاب، مقدمه آن است که در آن، مؤلف به تصنع گرایش دارد و توجه خود را به عبارت‌پردازی و آوردن تشبیهات و مترادفات معطوف داشته است. زبان مؤلف ساده و عاری از هرگونه پیرایه لفظی است. در جایی که روایتی یا حکایتی را نقل می‌کند، اسلوبش متمایل به سادگی و روانی است و آنجا که یادی از مراد خود می‌کند، بیانش لطافت و گیرایی خاصی را به خود می‌گیرد[۴].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه مصحح.