زهرا، ماه منیر و مهرماه: خاطرات دختران یک مرجع دینی
| زهرا، ماه منیر و مهرماه: خاطرات دختران یک مرجع دینی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | امیرمحلاتی، محمدجعفر (نویسنده) شریعتمداری، شایسته (نویسنده) |
| ناشر | انتشارات کویر |
| مکان نشر | تهران |
| سال نشر | ۱۳۹۹ |
| شابک | ۸-۳۲۳-۲۱۴-۹۶۴-۹۷۸ |
| موضوع | محلاتی، جعفر، ۱۲۴۳-۱۳۱۸.,مجتهدان و علما -- ایران -- شیراز,'Ulama -- Iran -- Shiraz,زنان ایرانی -- خاطرات,ranianB ,Women -- Diaries,ایران -- تاریخ -- قا‌جا‌ریا‌ن، ۱۱۹۳ - ۱۳۴۴ق. -- زنان,ranB -- History -- 5291 - 9771 ,Qajars -- Women |
| کد کنگره | BP۱۵۳/۵/م۳ز۹ |
زهرا، ماه منیر و مهرماه: خاطرات دختران یک مرجع دینی به اهتمام محمدجعفر امیرمحلاتی و شایسته شریعتمداری؛ کتاب حاضر سرگذشت سه تن از بانوان است؛ که در نوع خود بی نظیر است. زیرا از بیوت مراجع بزرگ کمتر صدای زنانه به چشم می‌خورد.اهمیت عمده‌ی این کتاب بیشتر در این است که خوانندگان را با تلاش‌های عظیم و سترگ این بانوان در امر آموزش و پرورش در میانه‌ی قرن بیستم آشنا می‌کند.
گزارش کتاب
قرن بیستم‌در ایران و بسیاری از دیگر کشورهای اسلامی، از نظر انقلاب در آموزش و پرورش، به ویژه آموزش زنان، نقطه‌ی عطف به حساب می‌آید. همان گونه که در مقاله‌ای از کتاب حاضر آمده است؛ پدیده‌ی آموزش و پرورش زنان و مدارس زنانه، مربوط به اواخر دوره‌ی قاجار و بعد از نهضت مشروطیت است. امتیاز این تحول، در درجه‌ی اول فرهیخته زنانی است که در تاسیس مدارس آموزش زنان کمر همت بستند و علی رغم مشکلات و نگاه بسته‌ی سنتی، بنایی بنیاد نهادند که امروزه می‌توان از آن به مثابه یک تحول تمدنی و موجب تغییر پارادایمی نام برد. از میان حامیان دیگر این تحول تمدنی، باید از علماء بزرگ بلاد و مراجع روشن بین یاد کرد که نه تنها تحت عنوان دفاع از سنت اجتماعی و دینی، مانع از تاسیس این مدارس نشدند بلکه این مدارس را مورد حمایت قرار داده و حتی خود اقدام به تاسیس آن نمودند. این عالمان روشن بین، نه تنها حامی تاسیس مدارس برای زنان بوده بلکه خانواده‌ی خود را در امر آموزش و پرورش تشویق می‌کردند و در نتیجه دختران ایشان در میانه‌ی قرن بیستم تحصیلات عالیه داشته و به نوعی مظاهر زنده‌ی آن تغییر پارادایمی مورد اشاره بودند.
کتاب حاضر سرگذشت سه تن از این بانوان است که در نوع خود بی نظیر است. زیرا از بیوت مراجع بزرگ، کمتر صدای زنانه به چشم می‌خورد. اهمیت عمده‌ی این کتاب بیشتر در این است که خوانندگان را با تلاش‌های عظیم و سترگ این بانوان در امر آموزش و پرورش در میانه‌ی قرن بیستم آشنا می‌کند. کمبود منابع مالی، فقدان حمایت اجتماعی از آموزش زنان‌در این دوره، زندگی دشوار اندرونی خانه‌ی یک مرجع، چهارچوب محدود زندگی سنتی زنان در قالب ازدواج، محدودیت مؤسسات آموزشی برای زنان و انواع و اصناف دیگر دشواری‌هایی که فراروی این زنان قرار داشته و در لابه لای گفتار ایشان مشاهده می‌شود و این که همه‌ی این محدودیت‌ها نتوانسته بر اراده‌ی پولادین این بانوان در دانش آموزی و دانش افزایی فائق آید؛ اهمیت کتاب حاضر را بیش تر نشان می‌دهد. بنابراین کتاب حاضر شاهد گویایی است بر این که در تاریخ فارس، رهبران روشن بین دینی نه مانع بلکه مشوق تحصیلات عالیه‌ی زنان بوده‌اند. [۱]
پانويس
منابع مقاله
کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران