رسالة التنزیه لأعمال الشبیه
رسالة التنزیه لأعمال الشبیه، رساله مختصری به قلم سید محسن امین عاملی (متوفی 1371ق/1330ش) در نقد برخی از شیوههای رایج در سوگواری سیدالشهدا؛
| رسالة التنزیه لأعمال الشبیه | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | امین، محسن (نويسنده) |
| عنوانهای دیگر | التنزیه: تتضمن الکلام علی ما یدخل في إقامة العزاء للإمام الحسین الشهید علیهالسلام من المحرمات و التحذیر ** تتضمن الکلام علی ما یدخل في عمل الشبیه و إقامة العزاء للإمام الحسین الشهید علیهالسلام من المحرمات و التحذیر من |
| ناشر | مطبعة العرفان |
| مکان نشر | لبنان - صیدا |
| سال نشر | 1347ق |
| چاپ | 1 |
| موضوع | حسین بن علی(ع)، امام سوم، ۴ - ۶۱ق ^aسوگواری ها,مقالههای فارسی ^aقرن ۱۴ |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP ۲۶۰/الف۸،ر۵۰۴۱ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
نویسنده در مقدمه ایجاد بدعت در دین و ترویج آن را از اعظم منکرات دانسته است. او معتقد است که کمتر عبادتی یا سنتی است که ابلیس و خدمتگزارانش بدعتی که سبب فساد آن باشد را داخل نکرده باشند؛ از جمله این عبادات اقامه شعائر عزا بر سید الشهدا حسین بن علی(ع) است که در آن نیز اموری داخل شده که مسلمانان اجماع بر تحریم آن دارند.[۱]
نویسنده سپس در مقام توضیح برآمده و مواردی را برشمرده است:
- کذب: ذکر اموری که دروغ بودن آن معلوم است و در هیچ روایتی و یا کتابی نیامده است؛ تنها بر منابر و محافل صبح و شام گفته میشود.
- نوحهخوانی غنایی: مسلمین بر تحریم آن اجماع دارند خواه به جهت سرور یا حزن باشد.
- اضرار به بدن: گاه با شمشیر و مانند آن ضرباتی به سر وارد میکنند تا آنجا که خون جاری میشود و گاه در اثر خونریزی زیاد بیهوش میشود.
- استفاده از آلات لهو: که فقها تنها طبل جنگ و دف بدون صنج را در عروسی جایز دانستهاند.
- فریادزدن و ترساندن دیگران با صداهای زشت و مهیب.
سید محسن امین این امور و مانند آن را در اقامه عزا بر امام حسین(ع) از گمراهی شیطان و منکراتی دانسته که خدا و رسولش(ص) را به غضب میآورد؛ چراکه حسین برای احیای دین جدش و زدودن منکرات شهید شد پس چگونه به انجام آن راضی میشود بهویژه اگر بهعنوان طاعات و عبادت انجام شود.[۲]
نویسنده در بخش دیگری از رساله به مواردی اشاره میکند که علما قدرت بر انکار موارد مذکور نداشتهاند؛ بهعنوانمثال شیخ میرزا حسین خلیل که از علمای بزرگ نجف بوده مکرر دیده شده که به هنگامی که شعر را با الحان و بهصورت غنایی میخواندند برمیخاست و مجلس را ترک میکرد؛ چراکه قدرت بر انکار آن بهغیراز برخاستن نداشت.[۳]
پانویس
منابع مقاله
متن کتاب.