درآمدی بر ایرانشناسی
درآمدی بر ایرانشناسی، اثر زهره زرشناس (متولد ۱۹ آذر ۱۳۳۰ در تهران) زبانشناس، ایرانشناس و باستانشناس، خلاصهای از تاریخچه و فعالیتهای خاورشناسی و ایرانشناسی در غرب و ایران را ارائه میدهد و بهمنظور افزایش شناخت این رشته علمی و کمک به دانشجویان زبانهای ایرانی تدوین شده است.
| درآمدی بر ایران شناسی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | زرشناس، زهره (نويسنده) |
| ناشر | پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگى |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1391ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-426-605-8 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ز4د4 64 DSR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
ساختار
کتاب در دو گفتار اصلی با عناوین «خاورشناسی، بستر ایرانشناسی» و «درآمدی بر ایرانشناسی»، به همراه سرسخن، سخن پایانی، پیوست، کتابنامه و نمایه تنظیم شده است.
سبک نگارش
شیوه نگارش کتاب بر پایه گردآوری منظم و دقیق مطالب از منابع مختلف درباره خاورشناسی و ایرانشناسی است؛ همچنین، این اثر شامل بررسی تحلیلی و انتقادی جریانهای پژوهشی در این زمینهها، بهویژه نقد خاورشناسی توسط افرادی چون ادوارد سعید است[۱].
گزارش محتوا
گفتار نخست، خاورشناسی، بستر ایرانشناسی: این گفتار به معرفی، نقد، و تاریخچه خاورشناسی میپردازد. در این بخش، ضمن معرفی جریان خاورشناسی بهعنوان بستری برای شکلگیری ایرانشناسی، به بررسی نقد ادوارد سعید و آرا وی در کتاب شرقشناسی درباره اهداف و عملکرد خاورشناسان پرداخته میشود. این گفتار همچنین انواع مختلف خاورشناسی اروپایی (مانند انگلیسی، آلمانی، روسی و فرانسوی) را معرفی کرده و به ابعاد ساختاری خاورشناسی از جمله انجمنها، نشریات، همایشها، و حوزههای پژوهشی مختلف آن اشاره میکند. در پایان، منابعی که برای تاریخ خاورشناسی وجود دارند، بهصورت مختصر معرفی شدهاند[۲].
گفتار دوم، درآمدی بر ایرانشناسی: این گفتار ابتدا ایرانشناسی را بهعنوان مجموعهای از مطالعات سازمانیافته و علمی درباره جنبههای مختلف فرهنگ، تمدن و زبانهای ایرانی تعریف میکند و سپس به نقد ایرانشناسی در بستر استعماری و واکنشهای محققان ایرانی نسبت به آن میپردازد. در ادامه، تاریخ ایرانشناسی از سده شانزدهم تا اوایل سده بیستم، بر اساس تحولات پژوهشی در کشورهای مختلف غربی، موردبررسی قرار میگیرد. این گفتار همچنین اشکال ایرانشناسی را بر اساس حوزههای جغرافیایی (مانند کشورهای اروپایی، آمریکا، روسیه، و آسیای شرقی) تقسیم کرده و فعالیتهای آنها را در این زمینه شرح میدهد. بخشهای پایانی به روشهای ترویج ایرانشناسی از جمله انجمنها، نشریات، و مراکز نگهداری آثار ایرانی و نیز کنگرهها و همایشهای بینالمللی اختصاص دارد که برای تبادل اطلاعات و پیوند میان پژوهشگران داخلی و خارجی برگزار شده است. در نهایت، اهداف و ساختار بنیاد ایرانشناسی که پس از انقلاب اسلامی در ایران تأسیس شد و فعالیتهای آن در زمینه آموزش، تحقیق و ترویج مطالعات ایرانی تشریح میگردد[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.