تاریخ فرهنگ و تمدن اسلام و ایران (ویژه علوم پزشکی)
| تاریخ فرهنگ و تمدن اسلام و ایران (ویژه علوم پزشکی) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | جمعی از نویسندگان (نويسنده)
ولایتی، علی اکبر (زير نظر) نهاد نمايندگي مقام معظم رهبري در دانشگاه‌ها. دانشگاه معارف اسلامي. معاونت پژوهشي (گردآورنده) |
| ناشر | دفتر نشر معارف |
| مکان نشر | ایران - قم |
| سال نشر | 1389ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-964-531-268-6 |
| موضوع | پزشکی اسلامی - تاریخ - تمدن اسلامی - تاریخ - فرهنگ اسلامی - تاریخ |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | ت2 35/62 DS |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
تاریخ فرهنگ و تمدن اسلام و ایران (ویژه علوم پزشکی) اثر جمعی از نویسندگان، زیر نظر علی‌اکبر ولایتی، تلاشی است در جهت نگارش گوشه‌ای از تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی با نگاهی به تاریخ پزشکی در تمدن اسلامی که ایرانیان در ساختن آن، سعی مضاعف داشته‌اند.
از آنجا که کتاب ویژه دانشجویان رشته‌های پزشکی است، در دو بخش سامان یافته است:
- بخش اول که به تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی پرداخته، تلخیصی از کتاب «فرهنگ و تمدن اسلامی» است که پیش‌تر، از سوی این معاونت منتشر شده است و از سوی همکاران گروه پژوهشی تاریخ فرهنگ و تمدن اسلامی به همین منظور خلاصه شده است.
- بخش دوم، به صورت ویژه، به تاریخ پزشکی در تمدن اسلامی پرداخته است تا دانشجویان این رشته با تلاش دانشمندان دوره اسلامی، به صورت گسترده‌تر، آشنا شوند. این آشنایی، ثمرات متعددی را به همراه خواهد داشت، از جمله:
- آشنایی با روش دانشمندان گذشته که دانش امروزین به آن تکیه دارد.
- آشنایی با روش‌های درمانی در طب سنتی که امروز مغفول مانده و قابلیت آن را دارد که به همان شکل یا با تغییراتی مجددا مورد استفاده قرار گیرد.
- آشنایی با انواع مختلف داروها که ریشه گیاهی دارند و قابلیت بازتولید آن‌ها با تکنولوژی روز وجود دارد.
- آشنایی با زندگی دانشمندان که گاهی در شرایط سخت اجتماعی و اغلب با سختی‌های فراوان و تنگناهای مختلف، دست به کشف و اختراع زده‌اند و پشتوانه تلاش آن‌ها، یاد خداوند بوده است و بس، به گاه دشواری و ناتوانی در حل مسائل به نماز پناه می‌بردند و از خالق متعال، یاری می‌خواستند[۱].
در مقدمه کتاب، به این نکته اشاره شده است که برای استفاده از طب سنتی در فرایند درمان، به چند مؤلفه مهم و اساسی نیاز است که مهم‌ترین آن‌ها، خودباوری است زیرا پس از ورود دانش جدید پزشکی به ایران، از اواسط دوران قاجار و با تأسیس دارالفنون طبقه منورالفکر ایرانی تمامی دلگرمی و اعتماد خود به طب سنتی را از دست داد و امروزه واژه طب سنتی برای بعضی، متبادر کننده پیرمردان کم سوادی است که روزگار خود را با انبوهی از گیاهان، سپری می‌کنند، درحالی که می‌توان همین داروها را با استفاده از آزمایشگاه‌های پیشرفته، بررسی نمود و به راز درمان آن‌ها، پی‌برد[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.