النكت علی الألفية و الكافية و الشافية و الشذور و النزهة'
النكت علی الألفية و الكافية و الشافية و الشذور و النزهة، اثر جلالالدین سیوطی (متوفی 911ق)، کتابی است در بیان مهمترین نکات دستوری و نحوی از پنج کتاب معروف در علم نحو و صرف که عبارتند از: «الكافية» و «الشافية» ابن حاجب، «الألفية» ابن مالک، «شذور الذهب» و «نزهة الطرف في علم الصرف» ابن هشام، که با تحقیق فاخر جبر مطر، منتشر شده است.
| النكت على الألفية و الكافية و الشافية و الشذور و النزهة | |
|---|---|
| پدیدآوران | سیوطی، عبدالرحمن بن ابیبکر (نويسنده) مطر، فاخر جبر (محقق) |
| عنوانهای دیگر | الالفیه. شرح ** الشافیه. شرح ** الشذور. شرح ** النزهه. شرح ** الکافیه. شرح |
| ناشر | دار الکتب العلمية |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1428ق - 2007م |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-2-7451-5323-4 |
| موضوع | زبان عربی - صرف و نحو - زبان عربی - شواهد شعری |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 2 |
| کد کنگره | 8ن9س 6141 PJ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
برخی از مهمترین امتیازات کتاب حاضر که باعث اهمیت آن شده است، به شرح زیر میباشد:
- روش منحصربهفرد سیوطی که در آن، متون پنج کتاب مهم در نحو و صرف را بررسی و به مهمترین نکات دستوری و نحوی آنها، اشاره کرده است. این کتب، از مهمترین کتابهای علم نحو و صرف در زمان خود محسوب میشوند.
- استفاده از مصادر و منابع فراوان که بالغ بر 113 عنوان میباشد.
- حفظ نصوص و آثاری که اصل آنها، مفقود است، مانند «شرح التسهيل» و «شرح الشافية» ابن هشام، «شرح الشافية» یزدی و «الوفية» سیوطی.
- این کتاب، یکی از مهمترین موسوعات نحوی و صرفی محسوب میشود که در آن، به گردآوری آراء، نظریات و اختلافات بزرگترین علمای علم نحو و صرف پرداخته شده و اقوال و دیدگاههای مختلف آنها در ابواب مختلف علم نحو و صرف جمعآوری گردیده است[۱].
سیوطی روش و رویکرد مشهوری در نگارش آثار خویش دارد که در مقدمات برخی از کتب خویش به آن اشاره کرده است و آن، این است که منابع و مصادری را که در تدوین و نگارش مطالب، بدان اعتماد کرده و از آنها بهره برده است ذکر نموده و به نام نویسندگان آنها نیز اشاره کرده است[۲].
وی در این اثر، پنج کتاب مذکور را محور اصلی نظرات خویش قرار داده و به ذکر یک عبارت از یکی از آنها، یا یک عبارت مشترک از دو یا سه عدد از این کتابها، پرداخته و سپس، آن عبارت را بهواسطه ذکر اعتراضات، تعلیقات، اختلاف نظرها، استدراکات و تنبیهات از سایر کتب، تعقیب و دنبال نموده و بدین واسطه، به شرح و توضیح آن موضوع، پرداخته است و در اکثر موارد نیز دیدگاه و نظریه نحوی یا صرفی خویش را در پایان، مطرح نموده است[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.