اللمعة في تحرير الركعة لإدراك الجمعة و ضوء الشمعة في عدد الجمعة
| اللمعة في تحریر الرکعة لإدراک الجمعة و ضوء الشمعة في عدد الجمعة | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر (نويسنده) لحام، سعید محمد (محقق و شارح) |
| ناشر | عالم الکتب |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1417ق - 1996م |
| چاپ | 1 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | BP۱۸۷/۵/س۹ض۹ |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
اللمعة في تحرير الركعة لإدراك الجمعة و ضوء الشمعة في عدد الجمعة، تألیف جلال‌الدین سیوطی (849-911ق)، به توضیح درباره چند مسئله فقهی که مهم‌ترین آنها دو مسئله زیر است، پرداخته است: الف)- «یک رکعتی که نماز جمعه با آن درک می‌شود»؛ ب)- «تعداد افرادی که نماز جمعه با آن منعقد می‌گردد». کتاب با شرح و تحقیق سعید محمد لحام منتشر شده است.
سیوطی در مسئله اول، نخست اقوالی مانند: «اگر نمازگزار، رکوع دوم نماز جمعه را درک کند، نماز جمعه را درک کرده و باید نمازش را بعد از سلام امام تمام کند»، «شرط ادراک جمعه با رکوع دوم این است که نمازگزار نماز خود را همراه با امام تا سلام ادامه دهد» و «مأموم همین‌که رکوع دوم را درک کرد می‌تواند پیش از سلام نماز و به دنبال سجود دوم از امام جدا شده و ادامه نمازش را بخواند» را ذکر کرده است[۱].
سپس تحت عنوان «جواب»، پس از نقل عبارات مختلف در این‌باره، می‌نویسد: همه این عبارات، ظهور در شرط استمرار نماز تا سلام دارند. سپس موضوع مفارقت از امام و تجویز آن قبل از سلام را ذکر کرده است. آنگاه فرموده است: «اصل در نماز جمعه این است که هیچ مقدار از آن جز با امام خوانده نشود و از این اصل تنها صورتی که یک رکعت نماز درک شود، به‌واسطه حدیث خارج شده؛ بنابراین لازم است بر همین مورد اکتفا شود؛ آن‌هم به شرط حصول مسمای رکعت. تشهد و سلام داخل در مسمای رکعت هستند، به ادله مختلف (که مفصلا ذکر شده‌اند)». در پایان همه اینها می‌نویسد: «تحقیق آن است که «رکعت»، نام همه ارکان یک رکعت از رکعات نماز است و اخراج تشهد و سلام از مسمای رکعت، بعید می‌باشد و احوط عدم تجویز مفارقت قبل از سلام است؛ تا مسمای رکعتی که در ادراک نماز جمعه شرط است، تحقق یابد»[۲].
نویسنده در مسئله دوم، به بیان این مطلب که نماز جمعه با چه تعداد افراد منعقد می‌شود، پرداخته است. در این‌باره چهارده قول را ذکر کرده است؛ که با یک مأموم شروع و به قول مازری که معتقد به هشتاد نفر است و پس از آن قول مالک که عدد معینی را شرط نکرده، بلکه جمع کثیر را بدون قید عدد لحاظ نموده، ختم شده است[۳].
پانویس
منابع مقاله
متن کتاب.