الأحکام الفقهية؛ العبادات و المعاملات
| الأحکام الفقهية | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | طباطبایی حکیم، محمد سعید (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | العبادات و المعاملات |
| ناشر | دار الهلال |
| مکان نشر | عراق - نجف اشرف |
| سال نشر | 1428ق - 2007م |
| چاپ | 15 |
| شابک | 978-964-8276-72-5 |
| موضوع | فقه جعفری - رساله عملیه |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ط15 الف3 183/9 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
الأحکام الفقهية؛ العبادات والمعاملات اثر آیت‌الله سید محمدسعید طباطبایی حکیم (1354- 1443ق)، رساله‌ای است عملیه، در بیان احکام شرعی کثیرالابتلا در عبادات و معاملات.
اثر حاضر، رساله عملیه‌ای است که شامل احکام شرعی در ابواب مختلف عبادات و معاملات و موارد دیگر بوده و نویسنده در بسیاری از مطالب و مباحث آن، از کتاب دیگر خود، تحت عنوان «منهاج الصالحین» در طبقه‌بندی و بیان موضوعات، استفاده نموده است، با این تفاوت که در این کتاب، بیشتر به موضوعات و مطالبی که کاربردی تر و بیشتر مورد ابتلای مکلفین می‌باشد، پرداخته شده است[۱].
احکام مندرج در این رساله، به سه بخش تقسیم می‌شود:
- فتواها: این مطالب، برای کسانی است که در احکام، به معظم‌له مراجعه نموده و از ایشان، تقلید می‌کنند. در مقدمه، ضمن اشاره به هر سه بخش کتاب، پیرامون این بخش، به این نکته اشاره شده است که عمل به این فتاوا، برای مقلدین، مجزی بوده و خروج و عدول از آنها، بر ایشان، جایز نیست. مطالب این بخش، به صورت طبیعی و بدون هیچ‌گونه زیادت و تنبیهی، ذکر شده است.
- احتیاطات واجب: این بخش، فقط مربوط به مواردی است که نویسنده با تردید بین وجوب و جواز، فتوا را ترک کرده و مقلدین را مختار گذاشته است تا بین عمل به آن و یا مراجعه به مجتهد دیگری که دارای شرایط تقلید است، یکی از انتخاب کنند. این موارد، در بین پرانتز ذکر شده است. به عنوان مثال، در مورد واجبات سجده، چنین آمده است: (سوم: بالا بردن سر بین دو سجده و بعد از آن تا زمانی که با طمأنینه کامل، بنشیند) که منظور این است که باید بین دو سجده، آرام بنشیند و بعد از سجده دوم نیز احتیاط کند و بنشیند و سپس برخیزد و یا در این مورد، به مجتهد دیگری رجوع کند که صراحتا یا به وجوب جلوس فتوا داده و یا به عدم وجوب جلوس و جواز قیام بلافاصله پس از سجده.
- احتیاطات مستحب: مربوط به مواردی است که نویسنده با اختیار و وجود سعه، فتوا به جواز و استحباب عملی داده است، همراه با احتمال الزامی که رعایت آن نیکو و شایسته است اما واجب نیست. در این موارد، گفته شده است: (اولی چنین است)[۲].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.