أمالي (حرفی بغدادی)
أمالي | |
---|---|
![]() | |
پدیدآوران | حرفی، عبدالرحمن بن عبیدالله (نويسنده) آل عامر، محمد بن عبد الله (محقق) |
ناشر | الدار الأثریة |
مکان نشر | اردن - عمان |
سال نشر | 1428ق - 2007م |
چاپ | 1 |
موضوع | احادیث اهل سنت - قرن 5ق. |
زبان | عربی |
تعداد جلد | 1 |
کد کنگره | 8الف4ح 122/5 BP |
نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
برای دیگر کاربردها، امالی (ابهامزدایی) را ببینید.
الأمالي مجموعهای است از روایاتی که ابوالقاسم عبدالرحمن بن عبیدالله بن محمد حرفی بغدادی (متوفی 423ق) در مجالس مختلف خویش، املاء کرده است.
روش مصنف در امالی
- روش وی در ترتیب احادیث: احادیث مطرحشده در امالی بر اساس روش متداول معین، مانند ترتیب برطبق مسندها، یا ابواب فقهی، تنظیم نشده است، اما شکی نیست که انتخاب احادیث املاءشده، بهصورت تصادفی و بدون ارتباط میان آنها یا بدون غرض در هنگام ایراد و ترتیب آنها، صورت نگرفته است، بلکه مطابق اولویتهایی که نزد اهل علم، معتبر است، انجام گرفته است. از جمله این اولویتها، اولویت زمانی است. این، چیزی است که در ذکر احادیث فضیلت ماه رمضان در مجلس جمعه، بیستوششم ماه شعبان سال 422ق - یعنی فقط چهار روز قبل از ماه رمضان - و در ذکر احادیث وارده در فضایل شب قدر، در مجلس روز جمعه، بیستوششم ماه رمضان، همان سال، نمود یافته است[۱].
- روش وی در روایت از شیوخ خویش:
- ذکر نام شیخ بهصورت کامل و کنیه و نسب او و در غالب موارد، اکتفا به نام تنها، بدون کنیه و نسب.
- ذکر سال سماع حدیث از شیخ خود، در برخی از موارد؛ بهعنوان مثال، در روایت 53، چنین آمده است: «فقال: حدثنا محمد بن أحمد بن موسی، سنة ثمان و أربعين و ثلاث مائة». در برخی موارد، علاوه بر ذکر سال، به ماه نیز اشاره شده است، مانند روایت شماره 55. در برخی از موارد، به مکان سماع روایت نیز اشاره شده است، مانند روایت 117.
- نقل روایات بیشتر از برخی شیوخ خویش و نقل روایات کمتر از برخی دیگر[۲].
- مقرون کردن احادیث برخی از شیوخ با یکدیگر و مفاضله میان روایات آنها و درج نکردن آنها در متن واحد و مشخص کردن آن شیخی که لفظ مال اوست.
- احیانا ذکر دو یا چند حدیث پیدرپی از شیخ واحد.
- روایت همه احادیث املا، با صیغه سماع (حدثنا).
- احیانا تکرار متون احادیث و متنوع آوردن اسانید، برای اشاره به اختلاف در سند و برای بیان علت پنهانی که گاه با نگاه آغازین قابل درک نیست.
- تنوع احادیث و مختلف بودن موضوعات آنها برای اشتمال بر سایر ابواب دین (عقیده و عبادات و معاملات و آداب و...)[۳].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه کتاب.