آثار و اشعار میرزا تقی‌خان رفعت
| آثار و اشعار میرزا تقی خان رفعت | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | ترابی، محمدرضا (نویسنده) |
| ناشر | قالان یورد |
| مکان نشر | تبریز |
| سال نشر | 1398 |
| شابک | 0ـ06ـ6765ـ622ـ978 |
| کد کنگره | |
آثار و اشعار میرزا تقی‌خان رفعت تألیف محمدرضا ترابی (رضا همراز)، از جمله شخصیت های تأثیرگذار ادبیات معاصر و مجلات ارزشمند، بی‌شک میرزا تقی‌خان رفعت و مجلۀ «آزادیستان» چون درّی گرانبها در تارک ادبیات معاصر تلألو می‌کنند.
گزارش کتاب
از جمله شخصیت های تأثیرگذار ادبیات معاصر و مجلات ارزشمند، بی‌شک میرزا تقی‌خان رفعت و مجلۀ «آزادیستان» چون درّی گرانبها در تارک ادبیات معاصر تلألو می‌کنند. رفعت بسان خیلی دیگر از دانشمندان این آب و خاک خیلی زود از بر ما پر کشید که فقدانش ضایعه‌ای بود جبران‌ناپذیر. در بررسی آثار برجای‌مانده از او می‌توان گفت که رفعت حق بس بزگی بر گردن ادبیات معاصر دارد.
میرزا تقی‌خان رفعت به سال 1268 شمسی در شهر هنرخیز تبریز دیده به هستی گشود و از اوان کودکی ذکاوت، خوش و روحیۀ بدیعش زبانزد و شهره گشت. وی به زبان‌های ترکی، فارسی و فرانسه آشنایی کامل داشت و به قرار مسموع در هر سه این زبان‌ها، دارای اشعار و مقالات متعددی می‌باشد. اگر رفعت عمری طولانی‌تری داشت و مسیر اصلی فعالیت‌هایش را حوزۀ ادبیات ـ نه سیاست ـ قرار می‌داد، چه‌بسا که عنوان پدر شعر نو به وی تعلق می‌گرفت. اما عمده فعالیت وی سیاسی بود و در خلال قیام شیخ محمد خیابانی در سمت معاونت وی بود و در ۲۴ شهریور ماه ۱۲۹۹ پس از شکست دموکرات‌ها و درگذشت خیابانی، در سن ۳۱ سالگی دست به انتحار زد و به عمر خود پایان داد. در این کتاب، نمونه‌ای از نتایج افکار رفعت و آثار منثور و منظوم او، همراه با زندگی‌نامه‌اش آورده شده است.
وی تنها به شعرسرایی اکتفا نکرد، بلکه او گاهی در چهره‌ای ادیب، گاهی در چهرۀ یک منتقد، گاهی در لباس روزنامه‌نگار و گاهی در مقام یک شاعر آشکار می‌شود. رفعت شاعر و نویسنده‌ای بود که وطنش را هماره دوست داشت و به آن عشق می‌ورزید و شاید از این‌رو بود که گاهی می‌خروشید و اسب قلمش را دوآتشه می‌تاخت.
از رفعت مقداری شعر، سرمقاله، نمایشنامه، داستان، نطق‌های خیابانی و .... به یادگار مانده است. از مهم‌ترین آثار او، مجلۀ «آزادیستان» بود که به همت و تلاش او توانست چهار شماره منتشر شود. اولین شمارۀ این مجله در سال 1299 در 14 صفحه منتشر شد و شمارۀ چهارم و پایانی این مجله نیز پس از انتحار رفعت در شهریور 1299 منتشر شد.
در حد امکان نویسندۀ این کتاب کوشیده تا اشعار رفعت را جمع‌آوری نماید و بعضی از نقدها، سرمقاله‌ها و نوشته‌های رفعت را در این کتاب گردآوری کرده است.[۱]
پانويس
منابع مقاله
پایگاه کتابخانه تخصصی ادبیات