وصال العارفین

    از ویکی‌نور
    (تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
    وصال العارفین
    وصال العارفین
    پدیدآورانزمردیان، احمد (نويسنده)
    عنوان‌های دیگرخداشناسی از دیدگاه قرآن و عترت ** شرحی بر دعای عرفه امام حسین علیه‌السلام
    ناشردفتر نشر فرهنگ اسلامی
    مکان نشرایران - تهران
    سال نشر1387ش
    چاپ4
    شابک964-430-725-9
    موضوعخدا شناسی - دانشمندان اسلامی - لطیفه، هجو و طنز - دعاها - نقد و تفسیر - دعای روز عرفه - نقد و تفسیر - شاعران عرب - لطیفه، هجو و طنز
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‎‏/‎‏ع‎‏40‎‏422‎‏ ‎‏ز‎‏8 270 BP
    نورلایبمطالعه و دانلود pdf

    وصال العارفین، نوشته شاعر و پژوهشگر سیره عرفانی اهل‌بیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌(ع)، احمد زمردیان (1298-1378ش)، شرحى غیر مزجی به زبان فارسی، بر دعاى روز عرفه امام حسین(ع) است. نام دیگر کتاب، «خداشناسی از دیدگاه قرآن و عترت» است. نویسنده، در پایان هر بحث، اشعاری سروده و یافته‌های خودش را از این دعا بیان کرده است.

    وجه تسمیه

    به نظر نگارنده، نام‌گذاری این اثر به نام «وصال العارفین»، به این جهت است: بیانات امام حسین(ع) اشاره به مراتب توحید، توحید ذات، توحید صفات، توحید افعال و توحید عبادات است و توجه به آن، سالکان الى اللّه و طالبین به وصال قرب حق را به سرمنزل مقصود مى‌رساند[۱].

    ساختار و مباحث

    نویسنده، بدون تقسیم‌بندی خاصّی، مباحث کتابش را به‌ترتیب مطالب دعای عرفه امام حسین(ع) سامان داده است. اولین مطلب، «حمد خدای تعالی، سرچشمه معارف الهی است»[۲] و آخرین مطلب، «پایان دعا به نام شریف یا ربّ خاتمه می‌باید» است[۳].

    مآخذ نگارنده

    نویسنده، با بیان اینکه صدها آیه قرآنى با فقرات دعاى روز عرفه امام حسین(ع) تطبیق می‌کند، 5 منبع تفسیری خودش را (نمونه، المیزان، مجمع البیان، نور الثقلین و منهج الصّادقین) و 2 منبع روایی خود را اصول کافى و نهج البلاغة ذکر کرده و بعد، افزوده است: گاهى هم مطالبى از تألیفات خودم در شرح ادعیه استفاده کردم و چنانچه از کتب دیگر موضوعى اقتباس شده، در متن به نام آن کتاب اشاره شده است[۴].

    سروده‌ها

    در سراسر کتاب، اشعار بسیاری آمده و به گفته نویسنده، تمامی این اشعار، سروده خود اوست[۵]. نمونه اشعار احمد زمردیان چنین است:

    بارالها اى جواد و اى کریمگفته شد در شأن تو أَنْتَ الرّحيم
    رو به‌سویت آورم با صد امیدتا شوم در وادى لطفت سعید[۶]

    بخش منسوب دعای عرفه

    نویسنده، بخش اصلی و قطعی دعای عرفه را توضیح داده و تأکید کرده است که بخش پایانی و اختلافی این دعا از عبارت «إلهي أنا الفقير في غناي...» تا پایان آنچه در مفاتیح الجنان آمده، اعتبارش ضعیف است و بعد، به 4 شاهد استشهاد کرده است:

    1. نظر شیخ عباس قمى در مفاتیح الجنان در پایان اصل دعا؛
    2. کلام علامه مجلسی؛
    3. حذف آن در کتاب المصباح المنیر نوشته آیت‌الله علی مشکینی؛
    4. نظر جلال‌الدین همایى[۷].

    پانویس

    1. ر.ک: پیشگفتار، ص4
    2. ر.ک: متن کتاب، ص9
    3. ر.ک: همان، ص880
    4. ر.ک: همان، ص8
    5. ر.ک: همان
    6. ر.ک: همان، ص834
    7. ر.ک: همان، ص883-885

    منابع مقاله

    پیشگفتار و متن کتاب.


    وابسته‌ها