دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی
| دیوان رکن الدین دعویدار قمی | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | دعویدار قمی، محمد بن سعد (شاعر) مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي (نور) (سایر) |
| ناشر | امير کبير |
| مکان نشر | ايران - تهران |
| سال نشر | [--13] |
| چاپ | چاپ يکم |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | /ع9د9 / 5196 PIR |
دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی، مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شـاعر گران‌قدر سـده ششم و اوایل سده هفتم است.
این دیوان، شامل نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی معمار اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.[۱]
شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین بن یحیی» گردآوری کرده اســت. این شــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشـعار عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت، بیشتر از قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نـموده و توانایی خود را در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از شاعران متقدم و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شـاعران عرب اســت. آنچه در دیوان وی خـودنمایی می‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.[۲]
پانویس
منابع مقاله
سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، «معرفی نسخه خطی و سبک‌شناسی دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی»، نشریه سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین 1399- شماره 47.