دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    بدون خلاصۀ ویرایش
    خط ۲۸: خط ۲۸:
    }}
    }}
       
       
    '''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی [[دعویدار قمی، محمد بن سعد|محمد بن سعد دعویدار قمی]]، شـاعر گران‌قدر سده ششم و اوایل سده هفتم است.
    '''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی [[دعویدار قمی، محمد بن سعد|محمد بن سعد دعویدار قمی]]، شاعر گران‌قدر سده ششم و اوایل سده هفتم است.


    این دیوان، شامل‌ نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسیصدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی‌ معمار‌ اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref>
    این دیوان، شامل‌ نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسیصدوهفتادوچهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی‌ معمار‌ اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref>


    شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین‌ بن‌ یحیی‌» گردآوری کرده اسـت. این شــاعر ذواللســانین چنان در سـرودن اشـعار‌ عربی مهارت دارد که یک‌سوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا است‌، بیشتر‌ از‌ قالب قصیده که متناسب با مدح است استفاده نموده و توانایی خود‌ را‌ در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از‌ شاعران‌ متقدم‌ و در عین سـادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شـاعران عرب اسـت. آنچه‌ در‌ دیوان‌ وی خودنمایی می‌کند، عفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref>
    شاعر دیوان شعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین‌ بن‌ یحیی‌» گردآوری کرده است. این شاعر ذواللسانین چنان در سرودن اشعار‌ عربی مهارت دارد که یک‌سوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا است‌، بیشتر‌ از‌ قالب قصیده که متناسب با مدح است استفاده نموده و توانایی خود‌ را‌ در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از‌ شاعران‌ متقدم‌ و در عین سادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شاعران عرب است. آنچه‌ در‌ دیوان‌ وی خودنمایی می‌کند، عفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref>


    ==پانویس ==
    ==پانویس ==

    نسخهٔ ‏۳۱ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۱۴

    دیوان رکن الدین دعویدار قمی
    دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی
    پدیدآوراندعویدار قمی، محمد بن سعد (شاعر) مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي (نور) (سایر)
    ناشرامير کبير
    مکان نشرايران - تهران
    سال نشر[--13]
    چاپچاپ يکم
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏/ع9د9 / 5196 PIR

    دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی، مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شاعر گران‌قدر سده ششم و اوایل سده هفتم است.

    این دیوان، شامل‌ نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسیصدوهفتادوچهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی‌ معمار‌ اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.[۱]

    شاعر دیوان شعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین‌ بن‌ یحیی‌» گردآوری کرده است. این شاعر ذواللسانین چنان در سرودن اشعار‌ عربی مهارت دارد که یک‌سوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا است‌، بیشتر‌ از‌ قالب قصیده که متناسب با مدح است استفاده نموده و توانایی خود‌ را‌ در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از‌ شاعران‌ متقدم‌ و در عین سادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شاعران عرب است. آنچه‌ در‌ دیوان‌ وی خودنمایی می‌کند، عفت کلام و تقوای بیانی اوست.[۲]

    پانویس

    1. ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327
    2. ر.ک: همان، ص328

    منابع مقاله

    سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، «معرفی نسخه خطی و سبک‌شناسی دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی»، نشریه سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین 1399- شماره 47.


    وابسته‌ها