دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی: تفاوت میان نسخه‌ها

    از ویکی‌نور
    جز (جایگزینی متن - 'نـ' به 'ن')
    جز (جایگزینی متن - 'سـ' به 'س')
    خط ۲۸: خط ۲۸:
    }}
    }}
       
       
    '''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی [[دعویدار قمی، محمد بن سعد|محمد بن سعد دعویدار قمی]]، شـاعر گران‌قدر سـده ششم و اوایل سده هفتم است.
    '''دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی،''' مجموعه اشعار فارسی و عربی [[دعویدار قمی، محمد بن سعد|محمد بن سعد دعویدار قمی]]، شـاعر گران‌قدر سده ششم و اوایل سده هفتم است.


    این دیوان، شامل‌ نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسـیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی‌ معمار‌ اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref>
    این دیوان، شامل‌ نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی‌ معمار‌ اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.<ref>ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327</ref>


    شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین‌ بن‌ یحیی‌» گردآوری کرده اســت. این شــاعر ذواللســـانین چنان در ســرودن اشـعار‌ عربی مهارت دارد که یک‌سـوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا اسـت‌، بیشتر‌ از‌ قالب قصیده که متناسب با مدح است اسـتفاده نموده و توانایی خود‌ را‌ در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از‌ شاعران‌ متقدم‌ و در عین ســادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شـاعران عرب اســت. آنچه‌ در‌ دیوان‌ وی خـودنمایی می‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref>
    شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین‌ بن‌ یحیی‌» گردآوری کرده اسـت. این شــاعر ذواللســانین چنان در سـرودن اشـعار‌ عربی مهارت دارد که یک‌سوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا است‌، بیشتر‌ از‌ قالب قصیده که متناسب با مدح است استفاده نموده و توانایی خود‌ را‌ در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از‌ شاعران‌ متقدم‌ و در عین سـادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شـاعران عرب اسـت. آنچه‌ در‌ دیوان‌ وی خـودنمایی می‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.<ref>ر.ک: همان، ص328</ref>


    ==پانویس ==
    ==پانویس ==

    نسخهٔ ‏۲۶ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۵۹

    دیوان رکن الدین دعویدار قمی
    دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی
    پدیدآوراندعویدار قمی، محمد بن سعد (شاعر) مرکز تحقيقات کامپيوتري علوم اسلامي (نور) (سایر)
    ناشرامير کبير
    مکان نشرايران - تهران
    سال نشر[--13]
    چاپچاپ يکم
    زبانفارسی
    تعداد جلد1
    کد کنگره
    ‏/ع9د9 / 5196 PIR

    دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی، مجموعه اشعار فارسی و عربی محمد بن سعد دعویدار قمی، شـاعر گران‌قدر سده ششم و اوایل سده هفتم است.

    این دیوان، شامل‌ نه‌صدوسه بیت عربی و دوهزاروسیصـدوهفتادوچـهار بیت فارسی است. تنها نسخه خطی باقی‌مانده از دیوان شاعر را «صدرالدین محمد بن جعفر بن علی بن محمدعلی‌ معمار‌ اصفهانی» از سال ١٠٣٩ تا ١٠٤١ق نگاشته است.[۱]

    شاعر دیوان شـعر خود را به فرمان حاکم «عزالدین‌ بن‌ یحیی‌» گردآوری کرده اسـت. این شــاعر ذواللســانین چنان در سـرودن اشـعار‌ عربی مهارت دارد که یک‌سوم دیوانش به قصاید عربی اختصاص یافته است. چون رکن‌الدین شاعری مدیحه‌سرا است‌، بیشتر‌ از‌ قالب قصیده که متناسب با مدح است استفاده نموده و توانایی خود‌ را‌ در آن نشان می‌دهد. با توجه به گرایشات او به شاعران پیشین، غالب اشعارش، تأثیرپذیر از‌ شاعران‌ متقدم‌ و در عین سـادگی و روانی متأثر از معانی تکراری شـاعران عرب اسـت. آنچه‌ در‌ دیوان‌ وی خـودنمایی می‌کند، عـفت کلام و تقوای بیانی اوست.[۲]

    پانویس

    1. ر.ک: سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، ص327
    2. ر.ک: همان، ص328

    منابع مقاله

    سیاوشی، محمدقاسم؛ شعبانلو، علیرضا، «معرفی نسخه خطی و سبک‌شناسی دیوان رکن‌الدین دعویدار قمی»، نشریه سبک‌شناسی نظم و نثر فارسی (بهار ادب)، فروردین 1399- شماره 47.


    وابسته‌ها