۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
تفسیر القاشي المسمی المعتمد من المنقول فيما أوحی إلی الرسول صلی‌الله‌عليه‌وسلم: تفاوت میان نسخه‌ها
تفسیر القاشي المسمی المعتمد من المنقول فيما أوحی إلی الرسول صلی‌الله‌عليه‌وسلم (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱ مهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۱۵:۱۰
، ۱ مهٔ ۲۰۱۷جایگزینی متن - 'مسند احمد' به 'مسند احمد '
جز (جایگزینی متن - '</ref>.' به '</ref>') |
جز (جایگزینی متن - 'مسند احمد' به 'مسند احمد ') |
||
| خط ۵۴: | خط ۵۴: | ||
اين اثر، تفسيرى است روايى بر مذاق اهل سنّت كه با بهره‌گيرى از آثارى همچون: [[صحيح بخارى]]، [[صحيح مسلم]]، [[سنن ترمذى]]، [[سنن ابن ماجه]]، سنن نسائى، [[سنن ابى‌داود]]، سنن دارمى و نيز شرح السنة تأليف حسين بن مسعود بغوى (درگذشته سال 516ق) نوشته شده است .<ref>متقى، حسين، ص103-104</ref> | اين اثر، تفسيرى است روايى بر مذاق اهل سنّت كه با بهره‌گيرى از آثارى همچون: [[صحيح بخارى]]، [[صحيح مسلم]]، [[سنن ترمذى]]، [[سنن ابن ماجه]]، سنن نسائى، [[سنن ابى‌داود]]، سنن دارمى و نيز شرح السنة تأليف حسين بن مسعود بغوى (درگذشته سال 516ق) نوشته شده است .<ref>متقى، حسين، ص103-104</ref> | ||
«موطأ» مالك، مسند احمد و «التجريد» رزين عبدرى، منابع ديگرى است كه نويسنده از آنها نيز استفاده نموده است .<ref>مقدمه محقق، ص4</ref> | «موطأ» مالك، [[مسند الإمام أحمد بن حنبل|مسند احمد]] و «التجريد» رزين عبدرى، منابع ديگرى است كه نويسنده از آنها نيز استفاده نموده است .<ref>مقدمه محقق، ص4</ref> | ||
اين كتاب را مرحوم آغابزرگ تهرانى در «[[طبقات أعلام الشيعة]]» و اسماعيل پاشا بغدادى در «هدية العارفين» و نيز [[عمر رضا كحاله]] در «معجم المؤلفين» و [[کربن، هانری|هانرى كربن]] هم در مقدمه «جامع الأسرار»، ضمن تأليفات بهاءالدين سيد حيدر بن على بن حيدر آملى، صاحب تفسير «المحيط الأعظم» برشمرده‌اند؛ درحالى‌كه برخى با آن مخالف بوده و اين انتساب را صحيح نمى‌دانند .<ref>ر.ك: متقى، حسين، ص102</ref> | اين كتاب را مرحوم آغابزرگ تهرانى در «[[طبقات أعلام الشيعة]]» و اسماعيل پاشا بغدادى در «هدية العارفين» و نيز [[عمر رضا كحاله]] در «معجم المؤلفين» و [[کربن، هانری|هانرى كربن]] هم در مقدمه «جامع الأسرار»، ضمن تأليفات بهاءالدين سيد حيدر بن على بن حيدر آملى، صاحب تفسير «المحيط الأعظم» برشمرده‌اند؛ درحالى‌كه برخى با آن مخالف بوده و اين انتساب را صحيح نمى‌دانند .<ref>ر.ك: متقى، حسين، ص102</ref> | ||