۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'هع' به 'هع') |
جز (جایگزینی متن - 'هو' به 'هو') |
||
خط ۴۵: | خط ۴۵: | ||
هر چهار اثر سیاسی [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] مشحون از دانشهای فقهی، کلامی، تفسیری و حدیثی، اما نه به یک اندازه است. آقای رضوان السید مصادر گفتههای [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] را در تسهیل النظر، در پاورقیها و نیز در فهارس پایانی آورده است. غیر از استفاده از قرآن، احادیث نبوی و نهجالبلاغه، جملات و عبارتهای فراوانی از آثار یونانی، ایرانی و عربی قبل از اسلام آورده است. نقلقولهای فراوان از اسکندر، اردشیر، انوشیروان کسری، بزرگمهر، سقراط، لقمان حکیم، متنبی، جالینوس، همچنین از خلیفهها و سردمداران اسلامی بهعنوان تجربههای زمامداری مانند مأمون و هارونالرشید آورده است. تعبیر قال بعض الخلفاء زیاد دارد. در باب اول نظامی که از فضایل و رذایل ارائه کرده شبیه اخلاق نیکو ماخوس ارسطو است. در باب دوم از واژههای الحزم<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/98 ر.ک: متن کتاب، ص 98]، [https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/127 127]، 128، [https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/157 157]، </ref>، الحذر<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/182 ر.ک: همان، ص 182]، 212، [https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/262 262]</ref> تدبیر<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/158 ر.ک: همان، ص 158]</ref>، و غیره که گویای اهمیت عقل و تجربه در کشورداری است بهره گرفته است<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/6571/214 نوری، محمد، ص215-214]</ref>. | هر چهار اثر سیاسی [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] مشحون از دانشهای فقهی، کلامی، تفسیری و حدیثی، اما نه به یک اندازه است. آقای رضوان السید مصادر گفتههای [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] را در تسهیل النظر، در پاورقیها و نیز در فهارس پایانی آورده است. غیر از استفاده از قرآن، احادیث نبوی و نهجالبلاغه، جملات و عبارتهای فراوانی از آثار یونانی، ایرانی و عربی قبل از اسلام آورده است. نقلقولهای فراوان از اسکندر، اردشیر، انوشیروان کسری، بزرگمهر، سقراط، لقمان حکیم، متنبی، جالینوس، همچنین از خلیفهها و سردمداران اسلامی بهعنوان تجربههای زمامداری مانند مأمون و هارونالرشید آورده است. تعبیر قال بعض الخلفاء زیاد دارد. در باب اول نظامی که از فضایل و رذایل ارائه کرده شبیه اخلاق نیکو ماخوس ارسطو است. در باب دوم از واژههای الحزم<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/98 ر.ک: متن کتاب، ص 98]، [https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/127 127]، 128، [https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/157 157]، </ref>، الحذر<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/182 ر.ک: همان، ص 182]، 212، [https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/262 262]</ref> تدبیر<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/158 ر.ک: همان، ص 158]</ref>، و غیره که گویای اهمیت عقل و تجربه در کشورداری است بهره گرفته است<ref>[https://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/6571/214 نوری، محمد، ص215-214]</ref>. | ||
نویسنده در فصل دوم کتاب مبادی فضیلتها را ذکر کرده است؛ او اول فضائل را عقل و آخر آن را عدل دانسته است. سپس بر ادعای خود چنین استدلال میکند که اصل و اساس فضیلتها عقل است چراکه فضیلت از عقل ایجاد میشود و | نویسنده در فصل دوم کتاب مبادی فضیلتها را ذکر کرده است؛ او اول فضائل را عقل و آخر آن را عدل دانسته است. سپس بر ادعای خود چنین استدلال میکند که اصل و اساس فضیلتها عقل است چراکه فضیلت از عقل ایجاد میشود و بهوسیله آن تدبیر میشود. عدل نیز نتیجه فضیلت است زیرا بهوسیله عدل بر فضائل توانایی حاصل میشود پس آخر فضائل عدل است<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/12 ر.ک: متن کتاب، ص12]</ref>. | ||
[[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] در فصل نوزدهم کتاب از جمله ویژگیهای زمامدار را افضلیت دینی از مردم دانسته است؛ همانگونه که مردم باید از او فرمانبرداری داشته باشند. سپس به توصیه اردشیر بن بابک به پادشاهان فارس اشاره کرده است: دین و حکومت توأم هستند. هیچیک بدون دیگری پایدار نخواهند بود؛ چراکه دین اساس حکومت و پادشاه نگهبان دین است. حکومت باید اساس داشته باشد و اساس نیز نگهبان لازم دارد؛ زیرا آنچه محافظی نداشته باشد ضایع و آنچه پایه و اساسی ندارد ویران میشود<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/148 ر.ک: همان، ص149-148]</ref>. | [[ماوردی، علی بن محمد|ماوردی]] در فصل نوزدهم کتاب از جمله ویژگیهای زمامدار را افضلیت دینی از مردم دانسته است؛ همانگونه که مردم باید از او فرمانبرداری داشته باشند. سپس به توصیه اردشیر بن بابک به پادشاهان فارس اشاره کرده است: دین و حکومت توأم هستند. هیچیک بدون دیگری پایدار نخواهند بود؛ چراکه دین اساس حکومت و پادشاه نگهبان دین است. حکومت باید اساس داشته باشد و اساس نیز نگهبان لازم دارد؛ زیرا آنچه محافظی نداشته باشد ضایع و آنچه پایه و اساسی ندارد ویران میشود<ref>[https://www.noorlib.ir/View/fa/Book/BookView/Image/38420/1/148 ر.ک: همان، ص149-148]</ref>. |
ویرایش