تذکرة المشایخ: تفاوت میان نسخه‌ها

→ تفاوت با ویرایش قدیمی‌تر

تذکرة المشایخ (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۹ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۶:۵۷

۱۵ بایت اضافه‌شده ، ۹ آوریل

جز

جایگزینی متن - 'زندگی نامه‌ی ' به 'زندگی‌نامه‌ی '

Hbaghizadeh

دیوان‌سالاران، مدیران

۸۱٬۶۹۴

ویرایش

@@ خط ۲۴: / خط ۲۴: @@
 }}
-'''تذکرة المشایخ '''نوشته‌ی شیخ [[علاءالدوله سمنانی]] است که توسّط استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] تصحیح و شرح شده است. رساله بسیار مختصر است ولی با تخصّصی که [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|شیخ علاءالدوله سمنانی]] دراین باره دارد نام، مشخصات، جایگاه و محل ولادت و یا وفات آنان را به نگارش در آورده است. نام کتاب هم همین مطلب را نمایش می‌دهد. چنانکه پیش از او کتاب [[تذکرة الأولیاء|تذکرة الاولیاء]] شیخ [[عطار نیشابوری]] هم همین گونه بود. تذکرة المشایخ یادکردی از پیران و مرشدان طریقت است که پیش از شیخ [[علاءالدوله سمنانی]] بوده‌اند.
+'''تذکرة المشایخ'''نوشته‌ی شیخ [[علاءالدوله سمنانی]] است که توسّط استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] تصحیح و شرح شده است. رساله بسیار مختصر است ولی با تخصّصی که [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|شیخ علاءالدوله سمنانی]] دراین باره دارد نام، مشخصات، جایگاه و محل ولادت و یا وفات آنان را به نگارش در آورده است. نام کتاب هم همین مطلب را نمایش می‌دهد. چنانکه پیش از او کتاب [[تذکرة الأولیاء|تذکرة الاولیاء]] شیخ [[عطار نیشابوری]] هم همین گونه بود. تذکرة المشایخ یادکردی از پیران و مرشدان طریقت است که پیش از شیخ [[علاءالدوله سمنانی]] بوده‌اند.
@@ خط ۳۱: / خط ۳۱: @@
 کتاب تذکرة المشایخ اثری مختصر از شیخ کامل [[علاءالدوله سمنانی]] که به ذکر اسامی ‌و دادن اطلاعاتی مختصر از مشایخ پیش از خود می‌پردازد. کتاب با تمام توضیحات و اضافات آن مجموعاً 60 صفحه است، و از این مقدار که اغلب آن توضیحات و اضافات کتاب است به خوبی معلوم می‌دارد که اصل متن بسیار کوتاه و موجز است و به ذکر اسامی‌مشایخ و احیاناً برخی از مسائلی که مربوط به ایشان است بسنده کرده است. استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] این رساله را برای نخستین بار به طور مستقل با مقدّمه و تصحیح و شرح منتشر کرده است. فهرست مطالب کتاب که در صفحه‌ی 4 آمده چنین است: مقدّمه، تذکرة المشایخ، ذکر جماعتی از مشایخ، ذکر مواضع جماعتی از ایشان. و در انتهای کتاب هم گزیده منابع و مآخذ و همین طور نمایه قابل دیدن است.
-مصحح در مقدّمه‌ی کتاب می‌نویسد: کسانی که از مدار توحید خارج نشده و تا توانسته اند از شرک و کفر و نفاق درونی نیز بسی دور بوده و در سلوک الی الله کاملاً دست به عصا بوده‌اند، بدیهی است که چنین افرادی را نمی‌توان نادیده گرفت و نمی‌توان از ایشان نگفت و از احوالات و اقوالشان جست و جو نکرد. این است که گفتنِ از ایشان و شنیدنِ احوالشان و دانستنِ اقوالشان به استحکام فکر و اندیشه و به ریشه دار شدن ایمان و باور در سیر و سلوکِ سالکان و مریدان طریقت بسیار امداد می‌کند. این یک امر مهمّ و حیاتی است: آنان که برای خدا و با خدا زیسته اند هرگز نباید فراموش شوند و همواره برای نسلهای بعدی باید تعریف و توصیف گردند، که: که بودند؟ چه گفتند؟ و چه کردند؟ از آثارشان و تأثیراتشان در زمان خودشان و در دیگر زمانها. بدیهی است که خداوند اولیاء خود را فراموش نمی‌کند و برخی از افراد خوب نیز در حفظ این خوبی و خوبان تلاش بی وقفه کردند، وجود ده ها کتاب که حاوی افکار و اندیشه و زندگی سالکان و عارفان بزرگ است به خودی خود گواهی صادق بر این امر است، در تصوّف نیز این خدمت و جهاد بسیار مورد اعتبار بوده و کتابهایی چون [[طبقات الصوفية (انصاري هروي)|طبقات الصوفیه]] [[خواجه عبدالله انصاری]] و شیخ [[ابوعبدالرحمن سلمی]]،  [[تذکرة الأولیاء|تذکرة الاولیاء]] شیخ [[عطار، محمد بن ابراهیم|فریدالدّین عطّار]]، [[نفحات الأنس|نفحات الانس]] شیخ [[جامی، عبدالرحمن|عبدالرّحمن جامی]] و مشیخه ها و همین [[تذکرة المشایخ]] [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|شیخ علاءالدوله سمنانی]] گواهی کافی و بسنده است<ref>مقدّمه، صص 8-7</ref>.
+مصحح در مقدّمه‌ی کتاب می‌نویسد: کسانی که از مدار توحید خارج نشده و تا توانسته‌اند از شرک و کفر و نفاق درونی نیز بسی دور بوده و در سلوک الی الله کاملاً دست به عصا بوده‌اند، بدیهی است که چنین افرادی را نمی‌توان نادیده گرفت و نمی‌توان از ایشان نگفت و از احوالات و اقوالشان جست و جو نکرد. این است که گفتنِ از ایشان و شنیدنِ احوالشان و دانستنِ اقوالشان به استحکام فکر و اندیشه و به ریشه دار شدن ایمان و باور در سیر و سلوکِ سالکان و مریدان طریقت بسیار امداد می‌کند. این یک امر مهمّ و حیاتی است: آنان که برای خدا و با خدا زیسته‌اند هرگز نباید فراموش شوند و همواره برای نسلهای بعدی باید تعریف و توصیف گردند، که: که بودند؟ چه گفتند؟ و چه کردند؟ از آثارشان و تأثیراتشان در زمان خودشان و در دیگر زمانها. بدیهی است که خداوند اولیاء خود را فراموش نمی‌کند و برخی از افراد خوب نیز در حفظ این خوبی و خوبان تلاش بی وقفه کردند، وجود ده‌ها کتاب که حاوی افکار و اندیشه و زندگی سالکان و عارفان بزرگ است به خودی خود گواهی صادق بر این امر است، در تصوّف نیز این خدمت و جهاد بسیار مورد اعتبار بوده و کتابهایی چون [[طبقات الصوفية (انصاري هروي)|طبقات الصوفیه]] [[خواجه عبدالله انصاری]] و شیخ [[ابوعبدالرحمن سلمی]]،  [[تذکرة الأولیاء|تذکرة الاولیاء]] شیخ [[عطار، محمد بن ابراهیم|فریدالدّین عطّار]]، [[نفحات الأنس|نفحات الانس]] شیخ [[جامی، عبدالرحمن|عبدالرّحمن جامی]] و مشیخه‌ها و همین [[تذکرة المشایخ]] [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|شیخ علاءالدوله سمنانی]] گواهی کافی و بسنده است<ref>مقدّمه، صص 8-7</ref>.
-مصحح و شارح کتاب، متن را به شماره های مسلسل تقطیع کرده و هرجا که لازم به شرح و توضیح بوده مطالب درخور را ثبت و درج نموده است. شماره های از عدد 1 الی 63 در متن دیده می‌شود و توضیحات با حروف ریزتر و به صورت تورفته قابل تمییز و شناسایی است.
+مصحح و شارح کتاب، متن را به شماره‌های مسلسل تقطیع کرده و هرجا که لازم به شرح و توضیح بوده مطالب درخور را ثبت و درج نموده است. شماره‌های از عدد 1 الی 63 در متن دیده می‌شود و توضیحات با حروف ریزتر و به صورت تورفته قابل تمییز و شناسایی است.
 == گزارش محتوا==
-کتاب تذکرة المشایخ اثری است عرفانی از شیخ کامل [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|علاءالدّوله سمنانی]] و با شرح و تفسیر استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]]، ضمن این که استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] پیش از این چندین کتاب شیخ را تصحیح و شرح کرده و دو زندگی نامه‌ی مفصّل از او نوشته که مرجع پژوهندگان عرفان و تصوّف نیز هست. کتابها بدین شرح اند: [[علاءالدوله سمنانی پیر عارفان]] و نیز: [[علاء‌الدوله سمنانی (زندگانی، اندیشه و سلوک)]]، [[نوریه]]، [[سر سماع]]، [[آداب السفره]]، [[مکتوبات علاء‌الدّوله سمنانی]].
+کتاب تذکرة المشایخ اثری است عرفانی از شیخ کامل [[علاءالدوله سمنانی، احمد بن محمد|علاءالدّوله سمنانی]] و با شرح و تفسیر استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]]، ضمن این که استاد [[محمدی وایقانی، کاظم|کاظم محمّدی]] پیش از این چندین کتاب شیخ را تصحیح و شرح کرده و دو زندگی‌نامه‌ی مفصّل از او نوشته که مرجع پژوهندگان عرفان و تصوّف نیز هست. کتابها بدین شرح اند: [[علاءالدوله سمنانی پیر عارفان]] و نیز: [[علاء‌الدوله سمنانی (زندگانی، اندیشه و سلوک)]]، [[نوریه]]، [[سر سماع]]، [[آداب السفره]]، [[مکتوبات علاء‌الدّوله سمنانی]].
 کتاب دارای مقدّمه‌ای مختصر است که به ارزش اینگونه آثار اشاره می‌کند و تداوم آن را به نوعی سپاس و قدردانی از عارفان بزرگ در نظر می‌گیرد. این کتاب به مانند اغلب کتابهای عرفانی با حمد و ستایش از خداوند آغاز می‌شود. در ابتدای رساله آمده است: بعد حمدالله تعالی و الصّلوۀ و السّلام علی رسوله محمّد و آله، این اوراق مشتمل است بر ذکر «اسامی» و «خرقه» و «صحبت» مشایخ ما ـ قدّس الله أرواحهم ـ و نام این کتاب «تذکرۀ المشایخ» نهاده شد. حق تعالی بر جمع کننده و نویسنده و خواننده و شنونده مبارک گرداناد، و همگان را توفیق اقتداء بدیشان کرامت کناد. بمنِّهِ و فَضلِه و کرمِه<ref>متن، ص 9</ref>.
@@ خط ۴۶: / خط ۴۶: @@
 در متن شماره 5 به شیخ [[رضی الدّین علی لالا|رضی‌الدّین علی لالا]] پرداخته و موقعیّت او را در مکتب و طریقت کبرویه معلوم داشته است و شجره‌ی سلوکیِ وی را از طریق شیخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] تا به حضرت [[کمیل بن زیاد نخعی]] و از او به [[امام علی(ع)]] می‌رساند. در شماره‌ی 6 مستقیماً از شیخ کامل [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] سخن گفته و طرق گوناگون خرقه و شجره‌ی او را تا به انتها معلوم داشته است<ref>متن، ص 17</ref>. از دیگر مشایخ نامداری که در این کتاب ذکرشان توسّط نویسنده رفته است می‌توان از این اشخاص یاد کرد: [[اخی فرج زنجانی]]، [[ابوعبدالله محمدبن خفیف شیرازی]]، [[ابراهیم ادهم]]، [[معروف کرخی]].
-در فصل بعد که از ذکر وفات برخی از مشایخ یاد می‌کند از شماره 13 آغاز می‌شود. که با ذکر مولد و مدفن شیخ نویسنده، یعنی [[اسفراینی، عبدالرحمن بن محمد|عبدالرحمن اسفراینی]] آغاز می‌شود که وی در روز دوشنبه چهارم ماه شوال سال 639 متولّد شده و در شب چهارشنبه سوم جمادی الاولی سال 717 وفات یافته و مزار آن بزرگ هم در بغداد است. <ref>متن، ص 24</ref>. از دیگر مشایخ نامدار مکتب کبرویه [[احمد گورپانی]]، [[مجدالدین بغدادی]]، و [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] است که در شماره های 14 تا 17 ذکر خیرشان آمده است. در خصوص شیخ بزرگ مکتب کبرویه نوشته است: مولود شیخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] ـ رحمةالله‌علیه ـ در سنۀ اربعین و خمس مائۀ(540) بوده است و شهید شد در صفر سنۀ ثمان عشر و ستّمائۀ(618) در خوارزم، در جنگ کفّار<ref>متن، صص 26-25</ref>.
+در فصل بعد که از ذکر وفات برخی از مشایخ یاد می‌کند از شماره 13 آغاز می‌شود. که با ذکر مولد و مدفن شیخ نویسنده، یعنی [[اسفراینی، عبدالرحمن بن محمد|عبدالرحمن اسفراینی]] آغاز می‌شود که وی در روز دوشنبه چهارم ماه شوال سال 639 متولّد شده و در شب چهارشنبه سوم جمادی الاولی سال 717 وفات یافته و مزار آن بزرگ هم در بغداد است. <ref>متن، ص 24</ref>. از دیگر مشایخ نامدار مکتب کبرویه [[احمد گورپانی]]، [[مجدالدین بغدادی]]، و [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] است که در شماره‌های 14 تا 17 ذکر خیرشان آمده است. در خصوص شیخ بزرگ مکتب کبرویه نوشته است: مولود شیخ [[نجم‌الدین کبری، احمد بن عمر|نجم‌الدین کبری]] ـ رحمةالله‌علیه ـ در سنۀ اربعین و خمس مائۀ(540) بوده است و شهید شد در صفر سنۀ ثمان عشر و ستّمائۀ(618) در خوارزم، در جنگ کفّار<ref>متن، صص 26-25</ref>.
 در فصل ذکر مواضع و مدفن برخی از این بزرگان که از شماره 34 به بعد آغز می‌شود به مکانها و شهرها یا منطقی به مانند: کسرق، گورپان، خیوق، بدلیس، سهرورد، غزال، کرّکان، کرخ، نهاوند، دزبول، نهرجور و برخی دیگر اشاره می‌کند که برخی از این الفاظ هم محل ولادت و یا محل وفات شیوخ طریقت و هم چسبیده به نام ایشان است که در برخی شهرتی به سزا دارد. در آخر کتاب هم چنانکه از متن آن پیداست نگارش این کتاب در تاریخ 877 هجری توسّط درویشی به نام علی بن کججی صورت پذیرفته است، چنانکه در متن شماره‌ی 64 آمده است: و صلّی‌الله علی سیّدنا محمّد و آله و صحبه أجمعین، تمّت الکتاب علی یدِ العَبدِ الفقیر المُحتاج إلی رحمۀ الله تعالی درویش علی بن ابوسعید الکججی ثمّ الحامدی، حامداً و مصلیاً علی نعمائه فی شهور سنۀ سبع و سبعین و ثمان مائۀ(877) و الحمدلله شکراً<ref>متن، ص 40</ref>.