البلاغة العربية بين الناقدين الخالدين عبدالقاهر الجرجاني و إبن سنان الخفاجي: تفاوت میان نسخه‌ها

'''البلاغة العربية بين الناقدين الخالدين عبدالقاهر الجرجاني و ابن سنان الخفاجي''' اثر عبدالعاطی غریب علی علام (معاصر)، کتابی است پیرامون بررسی دیدگاه و نظریات دو تن از بزرگان علم بلاغت، پیرامون مسائل و مباحث علم معانی و بیان و بدیع در زبان عربی.

# امام عبدالقاهر جرجانی (400- 471ق)، صاحب کتاب «أسرار البلاغة» و «دلائل الإعجاز».

# امیر ابن سنان خفاجی (422- 466ق)، صاحب کتاب «سر الفصاحة»<ref>ر.ک: مقدمه، ص5</ref>.

از جمله موضوعات مهم و ارزشمند مطرح‌شده در کتاب، تبیین کامل و واضح نظریه «نظم» جرجانی در فصل دوم از باب اول کتاب می‌باشد؛ زیرا محور اساسی و بخش مهم‌ کلام جرجانی که همه صنایع بلاغی به‌طور عام و صورت‌های بیانی از جمله استعاره به‌طور خاص در آن تجلی می‌یابد، نظریه نظم اوست‌؛ نظریه‌ای‌ که به قول ابودیب نمایانگر‌ چهار‌ سده پژوهش عمیق در فرهنگ اسلامی در باب ماهیت فصاحت و بلاغت و برتری آثار ادبی و در نتیجه درک رموز زیبایی و جذابیت متعالی قرآن و تبیین یگانگی‌ آن‌ است؛ نظریه‌ای که هدف‌ اصلی‌ پژوهش جرجانی خاصه در کتاب «دلائل الإعجاز» تبیین آن است. وسعت و غنای این نظریه به حدی است که آن را به شاهکاری تبدیل کرده که مورد توجه بسیاری از پژوهشگران عرصه ادبیات‌ جهان قرار گرفته و نویسنده در اثر حاضر، فصلی از کتاب خود را به آن، اختصاص داده و در کنار تبیین دیدگاه جرجانی پیرامون نظم، به سیر تاریخی این نظریه نیز پرداخته است<ref>ر.ک: عبدالحسینی، حسین، ص76- 77؛ متن کتاب، ص53-98</ref>.