الإفصاح عن متواتري من الأحاديث المسانيد و السنن و الصحاح: تفاوت میان نسخه‌ها

| کتابخانۀ دیجیتال نور =

وی می‌گوید بر مبنای روایت پیامبر(ص) احادیث موافق قرآن را قبول و احادیث مخالف آن را باید رد کرد. یا بنا بر برخی تعابیر در روایات باید آن را به دیوار کوبید.<ref>ر.ک: متن کتاب، ج1، ص9-12 </ref>

فصل اول کتاب درباره روایات عامه در صحاح در مورد ذات خداست. مواردی مانند روایت ابوهریره درباره این‌که خداوند قابل مشاهده است یا حرکت می‌کند و سخن می‌گوید که دلالت بر جسمانیت خداوند متعال دارد. لکن در روایتی از عایشه نقل شده است که با توجه به آیه شریفه «لا تُدْرِکُهُ الْأَبْصارُ وَ هُوَ يُدْرِکُ الْأَبْصارَ وَ هُوَ اللَّطيفُ الْخَبيرُ» (انعام: 103) خداوند قابل رؤیت نیست. نووی به دلیل تمسک به قول دیگران و اینکه این روایت از روایات مرسل است و نیز این نظریه برداشت شخصی عایشه از ظاهر قرآن بوده، این روایت را نپذیرفته است. سپس می‌گوید این نظر عایشه با نظرات صحابه منافات دارد.<ref>ر.ک: همان، ص15-22</ref>

و نیز خلال از [[ابن‌عباس، عبدالله بن عباس|ابن عباس]] نقل می‌کند که پیامبر(ص)، خداوند را زیارت کرده به‌گونه‌ای که موی سرش مجعد و فرفری بود و ریش نداشت.<ref>ر.ک: همان، ص26</ref>

فصل دوم به بررسی روایاتی درباره قرآن پرداخته و در آن مباحث ذیل مطرح شده است؛ جمع‌آوری قرآن توسط ابوبکر، تفسیر «ثَمَانِيَةٌ» در آیه «وَ يَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ» (حاقه: 17﴾، تفسیر آیه شریفه «نِسَاؤُكُمْ حَرْثٌ لَّكُمْ فَأْتُوا حَرْثَكُمْ أَنَّى شِئْتُمْ» ﴿بقره: 223﴾، اتهام به ابن مسعود که معوّذتین را از قرآن نمی‌دانست، استفاده از تعابیر جمعی در حق یک نفر مانند قوم در آیه 11 سوره مائده درباره (غورث بن حارث) و ناس در آیه 173 آل‌عمران درباره ابوسفیان و الذین آمنوا و... در آیه 55 سوره مائده درباره [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین علی(ع)]] و... و تأکید [[صحيح البخاري|بخاری]] و مسلم در صحاحشان بر وجود نقص در قرآن کریم.<ref>ر.ک: همان، ص41-65 </ref>

فصل سوم، درباره رسول‌الله(ص) است. مباحث ذیل در این فصل مطرح شده؛ پیامبری محمد مصطفی(ص) درزمانی که آدم هنوز خلقت نیافته بود، غذا خوردن آن حضرت از قربانی‌هایی که برای بت‎‌ها نذر شده بودند، نسبت خودکشی به پیامبر(ص) در [[صحيح البخاري]] به این نحو که آن حضرت می‌خواست خودش را از کوه به پایین پرتاب کند، بد دانستن صدای مزمار و درعین‌حال انتساب شنیده شدن آن از خانه پیامبر(ص)، عدم رعایت عدالت بین همسران توسط آن حضرت(ص)، کاهلی در نماز، مباشرت با عایشه در حالت حیض، نسبت ساحری به آن حضرت(ص)، نهی پیامبر از دراز کردن و روی هم انداختن پا و نسبت این کار به ایشان، بوسیدن و مکیدن زبان عایشه در حالت روزه، ازدواج آن حضرت با صفیه قبل از پایان یافتن عده او، نماز خواندن به جماعت در حالت جنابت، فراموشی نماز یا برخی آیات قرآن، لخت شدن، بول کردن شیطان در گوش پیامبر(ص)، پوشیدن حریر، شک در خدا و همچنین شک در قضاوت به هنگام حکم کردن بر چیزی و... از نسبت‌هایی است که در صحاح اهل تسنن به پیامبر اکرم(ص) داده شده است.<ref>ر.ک: همان، ص69-267 </ref>

نویسنده در فصل چهارم روایات کذبی از صحاح اهل سنت درباره ابوطالب عموی پیامبر(ص) را متذکر می‌شود. علاوه بر آن روایاتی درباره فاطمه بنت اسد، [[امام على(ع)|امیرالمؤمنین(ع)]]، فاطمه زهرا(س) و حسنین(ع) را در این فصل می‌آورد. ازجمله مطالبی که درباره علی(ع) آورده این است که [[امام على(ع)]] به برخی از احکام شرعی جهل داشت، یا این‌که شهادت صحابه غیر از علی(ع) و ام‌ایمن پذیرفته است، تفسیر سکوت آن حضرت(ع) در ماجرای سقیفه به ترسیدن ایشان، دشنام دادن به آن حضرت(ع)، تفسیر ثقلین به کتاب خدا و سنت رسول(ص) بجای تفسیر آن به کتاب خدا و اهل‌بیت رسول(ص)، و برخی نسبت‌های ناروای دیگر به حضرت زهرا(س)، فتنه و شر دانستن خروج امام حسین(ع) به سمت کربلا و....<ref>ر.ک: همان، ص271-394 </ref>  

فصل پنجم تا هشتم که در جلد اول هستند به ترتیب دربردارنده روایاتی است که با قرآن مخالف است و درباره انبیاء، امهات مؤمنین، ابوبکر و عمر می‌باشد.<ref>ر.ک: همان، ص397-556 </ref>

فصل‌های نهم، دهم و یازدهم کتاب به ترتیب حاوی مطالبی درباره عایشه؛ دختر ابوبکر و همسر پیامبر خدا(ص)، معاویه بن ابوسفیان و صحابه پیامبر(ص) است.<ref>ر.ک: همان، ج2، ص7 – 194 </ref> محسن خیاط در فصل دوازدهم به‌دروغ پردازی‌ها و سخنان متناقض و ارائه تصویر نادرست از مسائل در صحاح اهل سنت می‌پردازد. مثلاً درباره تدلیس [[صحيح البخاري|بخاری]] و تصرفش در روایات، یا حریص بودن ابوهریره در نقل حدیث، متناقضات [[قشیری نیشابوری، مسلم بن حجاج|مسلم بن حجاج]] در [[صحيح مسلم|صحیحش]]، مشخص کردن «فلان و فلان» که انس ساقی شراب آن‌ها بود و اساساً چرایی تعبیر آوری [[صحيح البخاري|بخاری]] از «فلان» در کتابش و... بحث می‌کند.<ref>ر.ک: همان، ص197-589 </ref>

نویسنده این اثر را به پیامبر اکرم(ص) تقدیم کرده است.<ref>ن. ک، تقدیمیه کتاب، ص6 </ref>