کسائی مروزی
| کسائی مروزی | |
|---|---|
 | |
کسایی مروزی (341-391ق)، شاعر فارسی سرای قرن چهارم هجری.
هویت و القاب
کسایی، شاعر مروزی است. بر اساس نقل آذر و هدایت، کنیه او ابواسحق و لقب وی مجدالدین بوده است[۱].
زادگاه
کسایی در مرو متولد شد و تا پنجاه و پنجمین سال عمر خود، به قول خودش، خیرهسر سبک مغز بوده است.
حمایت و مجاملت درباری
او ابتدا برای سامانیان و عباسیان و سپس برای سلطان محمود غزنوی، که همگی سنی مذهب بودند، «عود مجاملت میسوخت».
تحول مذهبی و سیاسی
کسایی به مذهب تشیع دوازده امامی معتقد بوده و نخستین شاعر ایرانی است که در مدح ائمه دوازدهگانه شعر سروده است. در اواخر عمر، وی از ستایش مخلوق پشیمان شد و اظهار داشت: «به مدحت کردن مخلوق روح خویش بشخودم-نکوهش را سزاوارم که جز مخلوق نستودم». او بازمانده عمر خود را وقف تفکرات عارفانه کرد. انگیزه تحول باطنی و تغییر مذهب وی را علاقه باطنی به ملیت ایرانی و توجه و ارتباط با سازمان مخفی و زیرزمینی باطنیان در خراسان دانستهاند
کسایی در ابداع و مقدمات ظهور شاعرانی چون ناصرخسرو را فراهم ساخت.
از کسایی مروزی سه قصیده و یک غزل در وصف حضرت علی(ع) مشهود است[۲].
پانويس
منابع مقاله
حقیقت، عبدالرفیع، شاعران بزرگ ایران، از رودکی تا بهار، تهران، کومش، 1381