صحیفه سجادیه: نیایشهای جاودانی حضرت علی بن الحسین(ع)
| صحیفه سجادیه(علی بن حسین (ع)، امام چهارم) | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | علی بن حسین (ع)، امام چهارم (نويسنده) موسوی گرمارودی، علی (مترجم) |
| عنوانهای دیگر | الصحیفة السجادية. فارسی - عربی ** نیایشهای جاودانی حضرت علی بن الحسین عليه السلام |
| ناشر | هرمس |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1389ش |
| چاپ | 6 |
| شابک | 978-964-363-291-5 |
| موضوع | دعاها |
| زبان | عربی - فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 1389 3041ص8ع 267/1 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
صحیفه سجادیه: نیایشهای جاودانی حضرت علی بن الحسین(ع)، ترجمهای است فارسی از کتاب «صحیفه سجادیه»، به قلم سید علی موسوی گرمارودی.
اساس کار مترجم در این کتاب، همان است که وی پیشتر در ترجمه قرآن کریم، بهکار برده است؛ یعنی: «زبان معیار همراه با اندکی باستانگرایی»؛ تا سایهای از قدمت متن به ترجمه منتقل شود و سرانجام نزدیک کردن دو قطب زیبایی و وفاداری به همدیگر. وی، با اشاره به این موضوع که هرچند صحیفه، کلام امامی معصوم(ع) است و باید در ترجمه کلام معصوم(ع) نیز امانت و وفاداری را بسیار رعایت کرد، اما از این نکته پرده برداشته که در نسبت با ترجمه قرآن، اندکی دست وی بازتر بوده است[۱].
مترجم، این ترجمه را طی یک سال و به تفاریق، در سفر و حضر، به انجام رسانده است. در حضر، غالبا متنی را که ترجمه کرده، با متنی مقابله نموده است که سید علی خان مدنی در شرح خویش، اساس کار خود قرار داده است. در سفرها نیز به تفاریق، از متن عربی صحیفه فیضالاسلام یا صدر بلاغی و یا متن عربی صحیفهای که حسن ثقفی تهرانی ترجمه کرده، استفاده نموده است. اساس متن عربی ترجمه حاضر، متن عربی سید علی خان مدنی بوده و اگر تفاوتهای مهمی با متون یادشده در بالا، به نظر رسیده، در پانویس، یادآوری شده است. مترجم اغلب زیرنویسهای نقلشده از مراجع عربی را، هم ترجمه کرده و هم اصل متن مرجع را آورده، مگر آنکه معنای آن، واضح بوده است[۲].
شیوه کار مترجم، بر این اساس شکل گرفته است که متن عربی در یک صفحه و ترجمه فارسی آن، در صفحه مقابل، قرار گیرد. علاوه بر رعایت اصل امانت در ترجمه، شیوایی و رسایی متن ترجمهشده و استفاده مترجم از واژگان و عبارتپردازیهای زیبای ادبی، از ویژگیهای بارز این ترجمه میباشد.
نمونهای از متن ترجمهشده
متن: «(1) الحمد لله الأول بلا أول كان قبله و الآخر بلا آخر يكون بعده (2) الذي قصرت عن رؤيته أبصار الناظرين و عجزت عن نعته أوهام الواصفين».
ترجمه: «(1) سپاس خداوند را، آن نخستین که پیش از او، نخستینی نه و آن پایان که پس از او، پایانی نیست. (2) آنکه دیده دیدهوران به دیدار او، نارسا و خیال ستایندگان، از ستودن وی ناتواناست»[۳].
پانویس
منابع مقاله
سرسخن و متن کتاب.