رسائل في العدل و التوحيد
رسائل في العدل و التوحيد، مجموعه 6 رساله از آثار 5 نفر از دانشوران اسلامی در تبیین مباحث اعتقادی و توحیدی است که پژوهشگر معاصر، سیفالدین کاتب، مقدمهای بر آن افزوده و پدیدآورندگان و آثارشان را شناسانده و در مواردی اندک پاورقیهایی توضیحی یا استنادی نیز اضافه کرده است. گفتنی است: متأسفانه کتاب حاضر، تحقیق و تصحیح علمی نشده است و اغلاطش کم نیست. رسالههای مذکور عبارتند از:
| رسائل في العدل و التوحيد | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | هادی الی الحق، یحیی بن حسین (نويسنده)؛
سید مرتضی، علی بن حسین (نویسنده)؛ رسی، قاسم بن ابراهیم ( نویسنده)؛ قاضی عبدالجبار بن احمد ( نویسنده)؛ نیسابوری ، سعید بن محمد ( نویسنده)؛ کاتب، سیفالدین ( مقدمه نويس) |
| عنوانهای دیگر | اصول العدل و التوحید ** الرد علی المجبرة ** المختصر فی اصول الدین ** انقاذ البشر من الجبر و القدر ** فصول من دیوان الاصول |
| ناشر | دار مکتبة الحیاة |
| مکان نشر | لبنان - بیروت |
| سال نشر | 1359ش - 1400ق - 1980م |
| چاپ | 1 |
| موضوع | توحید - متون قدیمی تا قرن 14 - عدل (اصول دین) - جبر و اختیار - کلام - متون قدیمی تا قرن 14 |
| زبان | عربی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | 1359 5ر 217 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
الردّ و الاحتجاج علی الحسن بن محمد بن الحنفية
- این رساله، نوشته پیشوای زیدیه و مؤسس مذهب هادویه در قرن سوم هجری قمری، یحیی بن حسین هادیالیالحق (245-298ق)، معروف به «الهادىالىالحق» است که خدا را منزّه از اجبار کردن بندگان میداند و سخن جبرگرایانه پیشوای کیسانی، حسن بن محمد بن حنفیه را نقد میکند[۱] و به 43 پرسشی که او طرح کرده، پاسخ میدهد[۲].
إنقاذ البشر من الجبر و القدر
- این رساله از آثار فقیه، متکلم و ادیب ممتاز شیعی قرن پنجم هجری قمری، ابوالقاسم على بن حسین بن موسى، ملقب به سید مرتضى (۳۵۵-۴۳۶ق) و برای پاسخگویی به درخواست شخصی ناشناس درباره نگارش رسالهای در موضوع قضا و قدر و اجتناب از جبر است[۳]. نویسنده تأکید دارد که سخن ما این است: «أنا بقدر الله راضون و بالكفر غير راضين»[۴]؛ یعنی ما به «قضا و قدر الهی» راضی هستیم، ولی به «کفر»، رضایت نداریم.
أصول العدل و التوحيد
- این رساله، تألیف یکی از بنیانگذاران فقه زیدی و ادیب و شاعر مجاهد، ابومحمد قاسم بن ابراهیم بن اسماعیل حسنی هاشمی رسّی، مشهور به قاسم رسّی (169-246ق) است. او میگوید: بر بنده موحد که میداند هیچ چیزی همانند خدا نیست، لازم است که در آشکار و نهان تقوا پیشه سازد و خوف و رجا داشته باشد و بداند که او عدل، کریم، رحیم و حلیم است و به بندگانش بهاندازه طاقتشان تکلیف معیّن میکند و...[۵].
الردّ علی المجبّرة
المختصر في أصول الدين
- این رساله، اثر پیشواى معتزلیان در قرن چهارم و پنجم هجری قمری، قاضی عبدالجبار بن احمد (359-415ق)، است. او میگوید: اگر گفته شود: آیا تقلید در معرفت خدا و مراجعه به دانشمندان جایز است؟ گفته میشود: نه بلکه بر مکلفان عاقل لازم است که خدای متعال را استدلالی بشناسند و او را منزّه بدانند، همان طور که بیان کردیم[۷].
فصول من ديوان الأصول
- این رساله، تألیف محدّث، متکلم و مدرّس معتزلی قرن چهارم و اوایل قرن پنجم هجری قمری، ابورشید سعید بن محمد بن حسن نیشابوری (پیش از ۳۴۵ق - پس از ۴۱۵ق)، است. او از جمله چنین نوشته است: اینکه گفته شده: «از دیدگاه ابوالقاسم بلخی، خدای قدیم متعال، مُدرک نیست»، باید این اختلاف، لفظی شمرده شود نه معنوی....[۸].
پانویس
منابع مقاله
مقدمه و متن کتاب.