كاتب، حسن محمود
| كاتب، حسن محمود | |
|---|---|
 | |
حسن محمود کاتب، یکی از سرایندگان و نویسنده‌های اسماعیلی‌مذهب سده هفتم هجری و صاحب «دیوان قائمیات» است.
شرح حال
پیرامون زندگانی وی، اطلاع اندکی در دست می‌باشد. سید جلال حسینی بدخشانی، در مقدمه «دیوان قائمیات»، به این نکته اشاره دارد که جز در «زبدة التاريخ» که نامی از این شاعر و نمونه‌هایی از شعر او دیده شده، در منابع غیر اسماعیلی، نام و نشانی از او وجود ندارد[۱].
وی می‌توانست به‌عنوان یک شاعر در بسیاری از تذکره‌ها و جنگ‌ها، مطرح باشد؛ چون از دید ارزش شعری، بی‌هیچ اغراقی، می‌تواند یکی از نمایندگان شعر نیمه اول قرن هفتم بشمار آید. شاید به این دلیل که تمام شعرهای او در ستایش «دعوت قیامت» است و تحمل مبانی الهیاتی دعوت قیامت برای جامعه فارسی‌زبان آن روز که اعم اغلب ایشان، از مسلمانان اهل سنت بوده‌اند، امکان‌پذیر نبوده است، دیوان اشعار او، در پرده خاموشی و مکتوم مانده است و دارندگان نسخه‌های آن نیز در ارائه آن به دیگران، ضنت می‌ورزیده‌اند[۲].
آشنایی با موسیقی
با مطالعه کتاب او، می‌توان دریافت که وی با موسیقی آشنایی داشته و با نوازنده و خنیاگری به نام «بدر حبش»، همواره در ارتباط بوده است. جای تأسف است که وی توضیح بیشتری درباره او و جایگاه موسیقایی او، نمی‌دهد تا بدانیم اهل کجا بوده و مقیم کجا؟ آیا در ناحیه قهستان و تون که یکی از پایگاه‌های مهم اسماعیلیان بشمار می‌آمده است، اقامت داشته یا از مقیمان «کرسی دیلم»، یعنی قلمرو فرمان‌روایی نزاریان الموت و جانشینان حسن صباح بوده است: بدر حبش خوش بزن و خوش بگو کاشک من آن چوبک چوپانمی و از این بیت به‌خوبی دانسته می‌شود که این بدر حبش هم گوینده و هم نوازنده بوده است[۳].
آثار
دیوان شعر وی، «دیوان قائمیات» نام دارد. ارزش ادبی این اثر، در جایگاه خودش، بسیار والاست. ما از طریق این دیوان، با مجموعه چشمگیری از مفردات، ترکیبات، کنایات و امثال آشنا می‌شویم که یا به‌کلی بی‌سابقه است یا در حدی است که می‌تواند شواهد نادر و اندک‌یاب متون و فرهنگ ما را تکمیل کند و هیچ فرهنگ‌نویسی از آن بی‌نیاز نیست[۴].
پانویس
منابع مقاله
حسینی بدخشانی، سید جلال، مقدمه «دیوان قائمیات»، سروده حسن محمود کاتب، با مقدمه سید جلال حسینی بدخشانی، تهران، میراث مکتوب، چاپ اول، 1390.