نیکوکاری و داد و دهش در ایران باستان
| نیکوکاری و داد و دهش در ایران باستان | |
|---|---|
| پرونده:NURنیکوکاری و داد و دهش در ایران باستانJ1.jpg | |
| پدیدآوران | ابن‌یوسف، برهان (مؤلف) |
| ناشر | فروهر |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| چاپ | دوم |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
نیکوکاری و داد و دهش در ایران باستان ، تألیف برهان بن یوسف، به بازتاب چگونگی نیکوکاری و داد و دهش از دیدگاه فرهنگ ایران باستان می‌پردازد.
کتاب بدون فصل‌بندی، در ابتدا با اشاره به اینکه برای اهوره‌مزدا، یکصدویک نام برشمرده‌اند، به تعدادی از نام‌های اهوره‌مزدا که نیکی، نیکوکاری و بخشندگی در آن‌ها جلوه آشکار دارد، اشاره کرده و پس از آن، با برشمردن نام‌های امشاسپندان و توضیحات مختصر درباره هر کدام، به اختصار مسئله داد و دهش و نیکوکاری را در پنج دین ایرانی مهر، زرتشت، زروان، مان و مزدک بررسی کرده است.
بیشترین حجم نوشتار به مسئله نیکوکاری در آیین زرتشت اختصاص یافته و ابتدا دیدگاه زرتشت و شاهنشاهیان و فرزانگان ایرانی همچون انوشیروان و بزرگ‌مهر در این رابطه بیان گردیده و پس از آن قسمت‌هایی از اندرزنامه آذرباد مهراسپندان، گاهان، یسنا، یشت‌ها، ویسپرد و وندیداد درباره نیکوکاری آورده شده است.
در بخش‌های پایانی کتاب، نویسنده پس از بیان دیدگاه‌های مزدک و مانی درباره داد و دهش، به سه گونه داد و دهش زرتشتیان، یعنی نیاز، اشوداد و گاهنبار خوانی اشاره کرده است[۱].
پانویس
- ↑ شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، ص280
منابع مقاله
شرفایی، محسن؛ اکبری چناری، علی، کتاب‌شناسی توصیفی ادیان (دفتر چهارم: ادیان ایران باستان)، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، چاپ اول، 1396.