فرهنگ بیست هزار مثل و حکمت و اصطلاح
| فرهنگ بیست هزار مثل و حکمت و اصطلاح | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | عظیمی، صادق (نويسنده) محقق، مهدی (مقدمه نويس) |
| ناشر | موسسه مطالعات اسلامی دانشگاه تهران - دانشگاه مک گیل |
| مکان نشر | ایران - تهران |
| سال نشر | 1382ش |
| چاپ | 1 |
| شابک | 964-5552-25-7 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | ع۶ف۴ 3996 PIR |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
فرهنگ بیست‌هزار مثل و حکمت و اصطلاح، مجموعه‌ای است گران‌بها و ارزشمند از بیست‌هزار مثل، حکمت و اصطلاح شیرین پارسی که توسط صادق عظیمی، گردآوری و تدوین و با پیشگفتار و مقاله‌ای از مهدی محقق، به چاپ رسیده است.
از جمله ویژگی‌های کتاب، آن است که در توضیح و تفسیر مثل‌ها و اصطلاحات و موارد به‌کاربردن آنها در اثر حاضر، با رعایت اختصار، کوشیده شده است که به ساده‌ترین رویه و با متداول‌ترین واژه‌ها، نوشته شود. نویسنده، معتقد است شعرها و گفته‌های سخنوران، به‌اندازه‌ای صریح و روان و و زیبا و روشن است که احتیاج به توضیح و تفسیر ندارد[۱].
شیوه کار، به این صورت است که آن مصراع از بیت که جنبه مثل یا اندرز دارد، با حروف درشت در آغاز سطر نوشته شده و مصراع دیگر، با حروف ریز در داخل پرانتز قرار گرفته و به دنبال آن گذارده شده است. چنانچه قسمت داخل پردانتز، مصراع اول بیت باشد، پس از آن، سه نقطه گذارده شده است؛ مانند: آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم (در پس آینه طوطی صفتم داشته‌اند...) حافظ. و اگر قسمت درون پرانتز، مصراع دوم بیت باشد، پیش از آن سه نقطه گذارده شده است: توانا بود هرکه دانا بود (... ز دانش دل پیر برنا بود) فردوسی. چنانچه تمامی یک بیت جنبه مثل یا اندرز دارد، هر دو مصراع با حروف درشت و بدون پرانتز، به چاپ رسیده است: بنی آدم اعضای یکدیگرند/ که در آفرینش ز یک گوهرند (سعدی)[۲].
برخی دیگر از ویژگی‌های کتاب، به شرح زیر می‌باشد:
- داستان‌ها به زبان ساده و به‌طور فشرده، آن‌طور که گردآورنده، آنها را دیده یا شنیده است، نوشته شده و چه‌بسا پاره‌ای از آنها، به شیوه‌های دیگر گفته یا شنیده شده باشد.
- درباره شعرهای خواجه شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی، آنچه در دیوان حافظ استاد پرویز ناتل خانلری آمده است، به نام ایشان ذکر شده و در مورد اشعار و ابیات و اندرزهای سعدی، از نسخه‌های گلستان و بوستان محمدعلی فروغی، استفاده شده است.
- در مورد دیگر شاعران و سخنوران، در صورت اختلاف بین متن‌های مختلف، از نظر علی‌اکبر دهخدا و احمد بهمنیار، پیروی شده است[۳].
پانویس
منابع مقاله
شیوه کار.