الگو:صفحهٔ اصلی/مقالهٔ برگزیده دوم

محمدتقى شوشترى (1282-1374ش)، معروف به محقق شوشتری، و علامه تستری، فقیه، رجالی، حدیث‌پژوه، شارح نهج‌البلاغه

در سال 1320ق، در شهر نجف اشرف دیده به جهان گشود. پدرش شیخ محمدکاظم، اهل شوشتر و مادرش اهل کرمان بود. خانواده‌ى شوشترى، خانواده‌اى اهل علم و مورد اعتماد مردم، به‌خصوص در شهر شوشتر بودند.

هم‌زمان با دستور کشف حجاب از سوى رضا شاه، در اعتراض به این مسئله اقدام به ترک کشور نمود. ایشان که در آن زمان به درجه اجتهاد نایل شده بود، به‌همراه مرحوم سید باقر حکیم، راهى کربلا شد و مدت 6 سال در آنجا سکنى گزید. در این 6 سال، پایه‌هاى اصلى «قاموس الرجال» را (که حاشیه‌اى بر رجال مرحوم علامه شیخ عبدالله مامقانى بود) بنا نهاد.

مرحوم علامه در عتبات، به خدمت مرحوم شیخ آقابزرگ تهرانى رسید و موفق به کسب اجازه روایت ازآن بزرگوار شد.

ایشان در سال 1360ق، هم‌زمان با برکنارى رضا شاه، به شوشتر بازگشت و بقیه‌ى عمر پربرکت خود را در میان مردم این شهر سپرى نمود.

بازنگرى در نوشته‌هاى «قاموس الرجال» و نوشتن مستدرکى بر آن، نگارش «النجعة فی شرح اللمعة»، نگارش «الأخبار الدخیلة» و مستدرک آن و... ازکارهایى بود که ایشان در سال‌هاى اقامت در شوشتر به آن پرداخت.

سرانجام در 19 ذى‌الحجه 1415ق مطابق با 29 اردیبهشت 1374ش در سن 95 سالگى دار فانى را وداع گفت و به‌سوى معبودش شتافت. پیکر مطهرش در شوشتر و در کنار بقعه سید محمد گلابی به‌ خاک سپرده شد. ادامه ...