سر الفتوح ناظر بر پرواز روح
سر الفتوح ناظر بر پرواز روح به‌ضمیمه رساله فقهای حکیم، نوشته سید محمدحسین حسینی طهرانی، معروف به علامه طهرانی (1374-1305ش)، فیلسوف، عارف و فقیه شیعه است. سر الفتوح نقدی بر کتاب پرواز روح از سید حسن ابطحی (1394-1314ش) است که در آن به شرح ۴ سال آشنایی نزدیکش با حاج ملا آقاجان زنجانی و نیز به شرح زندگی برخی استادانش پرداخته است.
| سر الفتوح ناظر بر پرواز روح | |
|---|---|
 | |
| پدیدآوران | حسینی طهرانی، محمدحسین (نويسنده) |
| عنوان‌های دیگر | رساله فقهای حکیم |
| ناشر | علامه طباطبايی |
| مکان نشر | ایران - مشهد مقدس |
| سال نشر | 1435ق |
| چاپ | 1 |
| شابک | 978-600-5738-25-4 |
| زبان | فارسی |
| تعداد جلد | 1 |
| کد کنگره | آ7 الف2083 55/3 BP |
| نورلایب | مطالعه و دانلود pdf |
«سر الفتوح»، در حیات طهرانی به چاپ نرسید. پس از وی، فرزند او، سید محمد حسین حسینی طهرانی، تعلیقه‌هایی بر آن افزود.[۱]
طهرانی در سه محور به نقد کتاب می‌پردازد: نخست: در باره بی‌نیازی از استاد و مربی کامل در سیر و سلوک، دوم: درباره انتقاد از خواندن دانش فلسفه، و سوم: در باره نهایت سیر که به شناخت ولی مطلق -حضرت حجت(عج)-منتهی می‌شود.[۲] او اشاره‌ای نیز به استاد و مراد ابطحی، حاج ملا آقا جان زنجانی، می‌کند و به برخی اشتباهات او در پاسخ به شاگردان سید علی قاضی می‌پردازد.[۳]
این اثر به ظاهر کم حجم، با قلمی تخصصی برای مخاطبان خاص نوشته شده است. از این رو، گاه برخی از واژه‌های دشوار، کلمات عربی و برخی واژگان غیرزنده در زبان کنونی از سرعت مطالعۀ این نوشتار می‌کاهند.[۴]
==فقهای حکیم==نوشته سید محمد حسین حسینی طهرانی، معروف به علامه طهرانی (1374ش-1305ش) فیلسوف، عارف و فقیه شیعه است که با مقدمه و تعلیقه‌های فرزند او، سید محمد حسین حسینی طهرانی، چاپ شده است. نویسنده در این کتاب به جایگاه دانش حکمت و فلسفه در اسلام پرداخته و خواسته است دیدگاه برخی عالمان دین را که با این دانش می‌ستیزند، نقد کند.[۵]در مقدمه کتاب، آیه‌هایی که واژه حکمت در آن‌ها آمده، معنایابی شده است و دیدگاه برخی از عالمان معاصر درباره آن‌ها و نیز نگاه علامه مجلسی به حکیمان و فیلسوفان آورده شده است.[۶]
نویسنده نیز فقیهانی را که دانش حکمت را آموخته‌اند، برمی‌شمرد.[۷]و به این نکته گوشزد می‌کند که بدون درک عقلی از آیه‌های قرآن نمی‌توان به فهم صائبی از این مصحف کریم دست‌یافت.[۸]و آدمی با استغناگرفتن از برهان‌های عقلی، خود را از درک استدلال‌های عقلی که در روایت‌ها و احادیث آمده است، محروم می‌کند.[۹]
پانویس
منابع مقاله
- مقدمه کتاب
- متن کتاب