سير الأولياء في محبة الحق جل و علاء

سير الأولياء في محبة الحق جل و علاء: در احوال و ملفوظات مشايخ چشت
پدیدآوران	علوي کرماني، محمد بن مبارک (نویسنده)
ناشر	مرکز تحقيقات فارسي ايران و پاکستان موسسه انتشارات اسلامي لاهور
مکان نشر	پاکستان - اسلام آباد: مرکز تحقيقات فارسي ايران و پاکستان پاکستان - لاهور : موسسه انتشارات اسلامي لاهور
سال نشر	1398ق. = 1978م. = 1375ش.
چاپ	چاپ يکم
زبان	فارسي کهن
تعداد جلد	1
کد کنگره	‏
نورلایب	مطالعه و دانلود pdf

سير الأولياء في محبة الحق جل و علاء: در احوال و ملفوظات مشايخ چشتتألیف سید محمد بن مبارک علوی کرمانی معروف به میرخورد بخش اعظم کتاب سیر الاولیاء در بیان احوال و آثار بزرگان طریقت چشته، به‌خصوص نظام‌الدین اولیاء است و با توجه به آنکه مؤلف خود از مشایخ این فرقه است و با توجه به هم‌عصر بودن او با غالب این بزرگان، کتاب درباره مشایخ چشتیه در شبه قاره، و به ویژه درباره نظام‌الدین اولیاء اطلاعات تاریخی ارزشمندی دارد. سیرالاولیاء از نظر ادبی اثر برجسته و قابل توجهی نیست، اما از نثری ساده و روان برخوردار است و در آن کمتر اثری از عربی‌زدگی و فضل‌فروشی‌های منشیانه را می‌بینیم. البته کثرت ارجاعات او به اقوال مشایخ و عارفان و شاعران، انسجام متن و روانی آن‌را تحت تأثیر قرار داده است. مؤلف در سرآغاز شرح احوال عارفان طریقت چشت، نثر را ادبی‌ترمی‌کند و به نثر مسجع نزدیک می‌شود. میرخورد طبع شعر نیز داشته است و در جای‌جای این اثر به اشعار عربی و فارسی خویش استشهاد کرده است. این اشعار عموما ضعیف و به دور از جنبه‌های زیبایی‌شناسانه‌اند. قالبهای شعری او عبارتند از قطعه، مثنوی، رباعی، و غزل، برخی از ابیات او که اغلب با عبارت «این ضعیف گوید» همراه است. او همچنین در مطاوی اثر خود به ابیاتی از سایر شاعران نیز استشهاد می‌کند؛ این ابیات عموما از سعدی، سنایی، عطار، نظامی، امیر خسرو دهلوی، امیر حسن شاعر، و شیخ عثمان حرب‌آبادی و ....است. همچنین ابیاتی از زبان بزرگان چشتیه نقل می‌کند که تحقیق در آنها ضروری است. این ابیات از کسانی چون شیخ فریدالدین، نظام‌الدین اولیاء و مولانا بدرالدین اسحاق است. همچنین در پارهای از ابیات نام شاعر ذکر نشده و شعر پس از عباراتی چون «بزرگی گوید» آمده است. او از متون نثر به رساله قشریه و کشف المحجوب توجه داشته است. منبع اصلی میرخورد در روایاتش شنیده‌های او بوده است. معمولا در بیان شنیده‌هایش نام راوی را که معمولا نظام‌الدین اولیاء یا شیخ فریدالدین است ذکر می‌کند. در موارد متعددی تیز با عبارت «منقول است» ضعف روایات و عدم قطعیت خود در صحت آنها را بیان می‌کند.