مدارك الآراء في اعتبار حال الوجوب أو حال الأداء: تفاوت میان نسخه‌ها

## [[ابن بابویه، ابوجعفر، محمد بن علی|شیخ صدوق]] در «[[المقنع]]»، عمانی، فاضل در «[[مختلف الشيعة في أحكام الشريعة|المختلف]]» و «[[الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد|الإرشاد]]»، شهید اول و دوم در «[[الدروس الشرعية في فقه الإمامية|الدروس]]» و...: اتمام نماز به دلیل معتبر بودن حال وجوب (حاضر بودن)؛

## [[طوسی، محمد بن حسن|شیخ طوسی]] در «[[الخلاف]]»: تخییر بین قصر و تمام؛

## [[یزدی، محمدکاظم بن عبدالعظیم|سید کاظم طباطبایی یزدی]] در «[[العروة الوثقی و بهامشها تعليقات أعلام العصر و مراجع الشيعة الإمامية|العروة الوثقی]]»: جمع احتیاطی میان قصر و اتمام نماز<ref>همان، ص46- 47</ref>. نویسنده پس از طرح نظرات فوق، قول اول را پذیرفته و در سه جهت زیر، به اثبات و دفاع از آن، پرداخته است: الف) اقتضای دلیل اجتهادی<ref>همان، ص48</ref>. ب) ذکر ادله دیگر در طول دلیل اجتهادی و تعرض به مناقشات<ref>همان، ص121</ref>. ج) اقتضای اصل عملی در مسئله<ref>همان، ص134</ref>.

# در مقام دوم، عکس مسئله قبل، مورد بررسی قرار گرفته است، یعنی در حالی وقت نماز داخل شود که شخص مسافر بوده و نمازش شکسته است، اما نماز نخوانده تا اینکه از حالت مسافر بودن خارج شده و حاضر گردد و در این حال، بخواهد آن نماز قضا شده در مسافرت را بخواند؛ نویسنده معتقد است بر اساس شهرتی که نزدیک به اجماع است، در چنین حالتی، وظیفه مکلف، اتمام نماز به دلیل اعتبار حالت اداء (حاضر بودن) بوده و اعتبار حالت وجوب (مسافرت) ضعیف است. این موضوع، در سه جهت زیر، موردبحث و بررسی قرار گرفته است: