اقتصاد کشاورزی ایران دوره پهلوی اول: تفاوت میان نسخه‌ها

در نیمه دوم قرن نوزدهم به دلیل گسترش مبادلات تجاری، به تدریج اقتصاد ایران با نظام سرمایه داری بین المللی پیوند خورد. با تجاری شدن محصولات کشاورزی، تولید محصولات نقدی گسترش یافت و تولید برای عرضه به بازارهای خارجی جایگزین تولید معیشتی سنتی شد. در نتیجه، تولید و صادرات برخی از محصولات کشاورزی به نحو بی سابقه ای گسترش یافت و ایران تا حدی به تولید کننده مواد خام برای کشورهای هسته نظام سرمایه داری و وارد کننده کالاهای صنعتی مصرفی تبدیل شد. با اینکه در این دوره ساختارهای سنتی کشاورزی تا حدودی بدون تغییر باقی ماند و تقریبا هنچ گونه اقدام حمایتی جدی از سوی دولت برای اصلاح بخش کشاورزی و سایر بخش های اقتصادی جامعه صورت نگرفت، اما پیامدهای نظام اقتصادی به تدریج باعث رشد تولید برخی محصولات کشاورزی خاص شد و قطب بندی جدید منطقه ای را برای تولید برخی محصولات متناسب با تقاضای خارجی فراهم آورد. در مقابل، به میزان افزایش صادرات برخی از مواد  خام کشاورزی، واردات کالاهای فراوری شده از همین محصولات فزونی گرفت و برخی از صنایع داخلی مرتبط با این محصولات کشاورزی از جمله صنایع بافندگی از بین رفت.

به هرحال، ناتوانی دولت های پس از مشروطه برای بازگرداندن نظم و امنیت به جامعه و تامین حداقل رفاه اجتماعی مردم، انتظار تشکیل دولت مقتدر مرکزی به رهبری شخصیتی نیرومند که بتواند عقب ماندگی‌های کشور را جبران کند، در میان طیف وسیعی از روشنفکران و نخبگان، جامعه را قوت می بخشید. به دنبال این خواست طبقه فعال جامعه بود که دولت جدید ابتکار عمل برنامه ریزی‌های اقتصادی را هرچند با آزمون و خطا، اما با جدیت دنبال کرد. بنابراین، با تشکیل حکومت پهلوی و با دخالت دولت تغییرات گسترده ای در تمام سطوح اقتصادی و اجتماعی ایران آغاز شد. از این جهت، حکومت جدید دست کم بیشتر خواسته های اقتصادی روشنفکران این دوره را اجرا یا برآورده کرد.