فرهنگ انتظار: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۲۵: خط ۲۵:
| پیش از =
| پیش از =
}}
}}
'''فرهنگ انتظار''' تألیف سید عبدالله فاطمی‌نیا، این نوشتار، شرحی است بر دعایِ غیبتِ امام زمان(عج) سید بن طاووس درباره اهمیت و شأن این دعا گفته است:
'''فرهنگ انتظار''' تألیف [[فاطمی‌نیا، سید عبدالله|سید عبدالله فاطمی‌نیا]]، این نوشتار، شرحی است بر دعایِ غیبتِ امام زمان(عج) [[ابن طاووس، علی بن موسی|سید بن طاووس]] درباره اهمیت و شأن این دعا گفته است:


«بر حذر باش از این‌که خواندن این دعا را مهمل بگذاری؛ ما به راستی اهمیت آن را شناختيم از فضل خدا -جلّ جلاله- که ما را بدان اختصاص داده، پس اعتماد کن بر آن. (جمال الاسبوع، ص ۵۲۱)
«بر حذر باش از این‌که خواندن این دعا را مهمل بگذاری؛ ما به راستی اهمیت آن را شناختيم از فضل خدا -جلّ جلاله- که ما را بدان اختصاص داده، پس اعتماد کن بر آن.» (جمال الاسبوع، ص ۵۲۱)


یکی از مهم‌ترین مسایل و فواید اين دعا، نکته‌ها و ظرایفِ مربوط به انتظار است. در این دعای شریف، ویژگی‌های اخلاقی و فکریِ یک منتظر به زیبایی ترسیم شده است و یک منتظر، آن‌گاه منتظرِ واقعي حضرت مهدی(عج) محسوب می‌شود که خود را از نظر قول، فعل و فکر با مضامینِ عالیِ این نيایش تطبیق دهد. این دعا از دو طریق از نایب اولِ امام عصر، شیخ ابوعمر و عثمان بن سعید عمروی روایت شده است.
یکی از مهم‌ترین مسایل و فواید اين دعا، نکته‌ها و ظرایفِ مربوط به انتظار است. در این دعای شریف، ویژگی‌های اخلاقی و فکریِ یک منتظر به زیبایی ترسیم شده است و یک منتظر، آن‌گاه منتظرِ واقعي حضرت مهدی(عج) محسوب می‌شود که خود را از نظر قول، فعل و فکر با مضامینِ عالیِ این نيایش تطبیق دهد. این دعا از دو طریق از نایب اولِ امام عصر، شیخ ابوعمر و عثمان بن سعید عمروی روایت شده است.
خط ۳۵: خط ۳۵:
فهرست:
فهرست:


خدا خود را چگونه به بندگان می‌شناساند؟ یک نکته نحوی، اقوالِ مفسرین، گفتار زمخشری، گفتار فخر رازی، گفتار بیضاوی، گفتار علامه طباطبایی، معنای احتصاصی علم غیب به خدا، اصل دعا.<ref>باقریان موحد، سید رضا، ص227-228</ref>
خدا خود را چگونه به بندگان می‌شناساند؟ یک نکته نحوی، اقوالِ مفسرین، گفتار [[زمخشری، محمود بن عمر|زمخشری]]، گفتار [[فخر رازی، محمد بن عمر|فخر رازی]]، گفتار [[بیضاوی، عبدالله بن عمر|بیضاوی]]، گفتار [[طباطبایی، سید محمدحسین|علامه طباطبایی]]، معنای احتصاصی علم غیب به خدا، اصل دعا.<ref>باقریان موحد، سید رضا، ص227-228</ref>