ابن عمار بصری، ابی‌عمر زبان بن علاء: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۶۵: خط ۶۵:


به هر روی ابوعمرو در بصره، کوفه، مکه و مدینه از بسیاری مشایخ دانش آموخت.
به هر روی ابوعمرو در بصره، کوفه، مکه و مدینه از بسیاری مشایخ دانش آموخت.
این تعدد و تنوع استادان که در توفیق وی نقش بسزایی داشت، از طرف برخی شرح حال‌نویسان نیز مورد تأیید قرار گرفته است. چنانکه ابن جزری یادآور شده که هیچ‌یک از قاریان هفتگانه از اینهمه استاد برخوردار نبوده‌اند. در زمرۀ استادان بنامی که ابوعمرو از آنان قرائت آموخت، می‌توان از مجاهد بن جبر، [[سعید بن جبیر]]، [[عکرمة بن خالد]]، عطاء بن ابی رباح، ابن کثیر، ابن محیصن و حمید بن قیس از قاریان مکه، ابوجعفر یزید بن قعقاع، ابن رومان و شیبة بن نصاح از قراء مدینه و حسن بصری و یحیی بن یعمر از قاریان بصره نام برد.
این تعدد و تنوع استادان که در توفیق وی نقش بسزایی داشت، از طرف برخی شرح حال‌نویسان نیز مورد تأیید قرار گرفته است. چنانکه ابن جزری یادآور شده که هیچ‌یک از قاریان هفتگانه از اینهمه استاد برخوردار نبوده‌اند. در زمرۀ استادان بنامی که ابوعمرو از آنان قرائت آموخت، می‌توان از مجاهد بن جبر، [[سعید بن جبیر]]، [[عکرمة بن خالد]]، [[عطاء بن ابی‌رباح|عطاء بن ابی رباح]]، [[ابن کثیر، اسماعیل بن عمر|ابن کثیر]]، [[ابن‌ محيصن‌، محمد بن‌ عبدالرحمان‌ سهمى‌|ابن محیصن]] و [[حمید بن قیس]] از قاریان مکه، ابوجعفر یزید بن قعقاع، [[ابن رومان]] و شیبة بن نصاح از قراء مدینه و [[بصری، حسن|حسن بصری]] و [[یحیی بن یعمر]] از قاریان بصره نام برد.




==رئیس قراء بصره==
==رئیس قراء بصره==
   
   
ابوعمرو به زودی احترام اهل قرائت بصره را جلب کرد و به عنوان رئیس قراء شناخته شد و در حیات استاد نامدارش حسن بصری (د ۱۱۰ ق) در مسجد بصره بر مسند اقراء نشست.
ابوعمرو به زودی احترام اهل قرائت بصره را جلب کرد و به عنوان رئیس قراء شناخته شد و در حیات استاد نامدارش حسن بصری (د ۱۱۰ ق) در مسجد بصره بر مسند اقراء نشست.  
فرزدق، شاعر مشهور آن روزگار، در ملاقاتی که با ابوعمرو داشت، مجذوب شخصیت علمی او گردید و مدیحه‌ای در ستایش وی سرود. در فاصلۀ ۱۰۵-۱۱۵ ق، ابوعمرو همراه جریر، دیگر شاعر نامی آن دوره، برای دیدار با هشام بن عبدالملک خلیفۀ اموی سفری به شام داشته است.  
 
[[فرزدق]]، شاعر مشهور آن روزگار، در ملاقاتی که با ابوعمرو داشت، مجذوب شخصیت علمی او گردید و مدیحه‌ای در ستایش وی سرود. در فاصلۀ ۱۰۵-۱۱۵ ق، ابوعمرو همراه جریر، دیگر شاعر نامی آن دوره، برای دیدار با هشام بن عبدالملک خلیفۀ اموی سفری به شام داشته است.