ألفية السيوطي في علم الحديث: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ألفية السيوطي في علم الحديث'''، نوشته جلال‌الدین عبدالرحمن بن ابی‌بکر سیوطی شافعی (849-911ق) است. او در این اثر، اصول و قاعده‌های علم حدیث را گرد آورده و به نظم کشیده است. این قاعده‌ها میزانی برای ارزیابی درستی و کژی روایاتند. احمد محمد شاکر، پژوهش کتاب را انجام داده است.

هرچند، این الفیه به الفیه عراقی می‌ماند، از مباحث بیشتر و نظم‌یافته‌تری برخوردار است که به‌گونه‌ای موجز بیان شده‌اند. سیوطی نظم خود را بدیع، روان و دارای بیان شیرین توصیف می‌کند که در فهم خواننده گِره نمی‌اندازد و در آن، درازگویی دیده نمی‌شود<ref>ر.ک: متن کتاب، ص3</ref>‏. او می‌گوید: این الفیه را در پنج روز سروده است<ref>ر.ک: همان، ص146</ref>‏.

سیوطی کتابش را با تعریف حدیث آغاز می‌کند و اقسام آن را می‌شناساند. او سپس، مباحث علم حدیث را با روش شناخت راویان مقبول و مردود پی ‌می‌گیرد و با شناخت تاریخ زادروز و مرگشان پایان می‌دهد. او در این میان، مباحث بسیاری را بیان می‌کند. برخی از آن‌ها عبارتند از: مراتب تعدیل و تجریح، تحمّل حدیث و اقسام آن، کتابت حدیث، الفاظ غریب حدیث، شناخت صحابه و تابعین و اتباع آنان، روایت فرزند از پدر و برعکس آن، لقب‌ها، کنیه‌ها، روایت مؤتلف و مختلف، شناخت راویان و...<ref>ر.ک: همان، ص152-149</ref>‏.

این اثر با عنوان [[ألفية السيوطي في مصطلح الحديث]] و با جایگزینی واژه «مصطلح» به‌جای علم، کتاب‌شناسی شده است. احمد محمد شاکر (محقق) کتاب‌ها و اَعلامی را که در متن آمده‌اند، می‌شناساند<ref>ر.ک: همان، ص142 و 145</ref>‏ و برای تبیین بهتر علم حدیث، برخی عبارت‌های متن را توضیح بیشتری می‌دهد<ref>ر.ک: همان، ص146</ref>‏.