۱۰۶٬۳۳۳
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Hbaghizadeh (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
به گفته برخى ولادت او به تخمین در 75ق/694م بوده است. | به گفته برخى ولادت او به تخمین در 75ق/694م بوده است. | ||
==نسب== | ==نسب== | ||
| خط ۵۳: | خط ۵۱: | ||
مادرش كنیزكى به نام جیداء از جمله كنیزان بربر یا صقلبى بود كه بنوثوبان او را از بازارهای شام خریده و به حجاز آورده بودند و در آنجا به میاده (تاب خورنده) معروف شد و سبب شهرت شاعر به «ابن میاده» از همین جاست. با اینكه بسیار از معاصران ابن میاده، بر صقلبى بودن مادرش تأكید دارند، اما او خود در ابیاتى، مادرش را بانویى از نژاد خسروان ایران مى‌داند و به اینكه پدرش از اعراب اصیل و مادرش از نسل خسروان است، افتخار مى‌كند. | مادرش كنیزكى به نام جیداء از جمله كنیزان بربر یا صقلبى بود كه بنوثوبان او را از بازارهای شام خریده و به حجاز آورده بودند و در آنجا به میاده (تاب خورنده) معروف شد و سبب شهرت شاعر به «ابن میاده» از همین جاست. با اینكه بسیار از معاصران ابن میاده، بر صقلبى بودن مادرش تأكید دارند، اما او خود در ابیاتى، مادرش را بانویى از نژاد خسروان ایران مى‌داند و به اینكه پدرش از اعراب اصیل و مادرش از نسل خسروان است، افتخار مى‌كند. | ||
بى‌شك ادعای ابن میاده را نباید چندان جدی تلقى كرد، زیرا مى‌دانیم كه در آن روزگار انتساب به كنیزان و بردگان مایه ننگ و عار بود و چه بسا ابن میاده كه از طریق پدر متعلق به خاندانى اصیل و پرآوازه بود، برای رهایى از این امر و نیز در امان ماندن از هجوهای تلخ و گزنده رقیبان، مادرش را از نسل خسروان كه در آن زمان انتساب به آنان مایه مباهات بود، دانسته است، مخصوصاً كه خود وی در بیتى، علت محرومیت از فضایل و افتخارات اجداد خود را، اصیل نبودن مادر دانسته بود. | بى‌شك ادعای ابن میاده را نباید چندان جدی تلقى كرد، زیرا مى‌دانیم كه در آن روزگار انتساب به كنیزان و بردگان مایه ننگ و عار بود و چه بسا ابن میاده كه از طریق پدر متعلق به خاندانى اصیل و پرآوازه بود، برای رهایى از این امر و نیز در امان ماندن از هجوهای تلخ و گزنده رقیبان، مادرش را از نسل خسروان كه در آن زمان انتساب به آنان مایه مباهات بود، دانسته است، مخصوصاً كه خود وی در بیتى، علت محرومیت از فضایل و افتخارات اجداد خود را، اصیل نبودن مادر دانسته بود. | ||
پدرش ابرد مردی تنگدست و بى‌ارج بود و از ذوق شعری نیز بهره‌ای نداشت. | پدرش ابرد مردی تنگدست و بى‌ارج بود و از ذوق شعری نیز بهره‌ای نداشت. | ||
ابن میاده یكى از 3 شاعر بنى غطفان است كه به مادرانشان منسوبند. و چنانكه خود در یكى از اشعارش مى‌گوید: در حره لیلى (بر سر راه مدینه) سرزمین اجدادی خود پرورش یافت. | ابن میاده یكى از 3 شاعر بنى غطفان است كه به مادرانشان منسوبند. و چنانكه خود در یكى از اشعارش مى‌گوید: در حره لیلى (بر سر راه مدینه) سرزمین اجدادی خود پرورش یافت. | ||
==ابن میاده در منابع موجود== | ==ابن میاده در منابع موجود== | ||
منابع موجود درباره زندگى ابن میاده از شماری روایت كه بیشتر به داستان عشق او مربوط است، فراتر نمى‌روند. | منابع موجود درباره زندگى ابن میاده از شماری روایت كه بیشتر به داستان عشق او مربوط است، فراتر نمى‌روند. | ||
در سده 3ق، دو كتاب در شرح احوال او نوشته شده بوده كه یكى از آن‌ِ زُبَیر بن بَكّار و دیگری از آن‌ِ [[ابن ابی‌طاهر، احمد بن ابی‌طاهر|ابن ابى طاهر طیفور]] بود، اما این دو كتاب اینك از دست رفته‌اند. | |||
منابع سده 3ق چیزی جز اطلاعاتى مختصر نداده‌اند و عمده آگاهى ما از الاغانى سرچشمه مى‌گیرد كه گویا مؤلف آن، اثر زبیر بن بكار را در اختیار داشته است. | |||
سپس در سده‌ها 5، 6 و 7ق، بكری، [[ابن عساکر، علی بن حسن|ابن عساكر]] و [[یاقوت حموی، یاقوت بن عبدالله|یاقوت]] و دیگران روایاتى اندك بر آن‌ها افزوده و غالباً برخى اشعار كه در منابع كهن‌تر موجود نیست، نقل كرده‌اند؛ از آن پس تقریباً هرچه ذكر شده، تكرار سخنان گذشتگان است. | |||
==شاعر مدح و غزل== | ==شاعر مدح و غزل== | ||
| خط ۷۲: | خط ۷۰: | ||
شاعران عاشق‌پیشه غزل‌سرا دو گروه بودند: گروهى پاكدامن و پیرو عاطفه كه در بادیه نجد و حجاز مى‌زیستند و به دور از ثروت و سیاست، گوشه عزلت گزیده، در اشعار خود ترانه عشق و زهد زمزمه مى‌كردند (شاعران عُذْری) و گروه دیگر شاعران بى‌بندوبار، اما خوش قریحه كه در شهرها به خصوص مدینه، نخستین مركز خلافت اسلامى، اقامت داشتند و از همه مزایای زندگى اشرافى حجاز بهره مى‌بردند. ابن میاده را، با توجه به روایات موجود، مى‌توان در بین هر دو گروه جا داد: گاه او را در بادیه، در لباس شاعر غزل‌سرای جاهلى مى‌بینیم و گاه در دربار امویان، در صف مدیحه سرایان خلیفه و درباریان. | شاعران عاشق‌پیشه غزل‌سرا دو گروه بودند: گروهى پاكدامن و پیرو عاطفه كه در بادیه نجد و حجاز مى‌زیستند و به دور از ثروت و سیاست، گوشه عزلت گزیده، در اشعار خود ترانه عشق و زهد زمزمه مى‌كردند (شاعران عُذْری) و گروه دیگر شاعران بى‌بندوبار، اما خوش قریحه كه در شهرها به خصوص مدینه، نخستین مركز خلافت اسلامى، اقامت داشتند و از همه مزایای زندگى اشرافى حجاز بهره مى‌بردند. ابن میاده را، با توجه به روایات موجود، مى‌توان در بین هر دو گروه جا داد: گاه او را در بادیه، در لباس شاعر غزل‌سرای جاهلى مى‌بینیم و گاه در دربار امویان، در صف مدیحه سرایان خلیفه و درباریان. | ||
==دو دوره زندگى== | ==دو دوره زندگى== | ||
| خط ۸۲: | خط ۷۸: | ||
دومین دوران زندگى او از حدود سال 120ق آغاز مى‌شود. مى‌دانیم كه در این روزگار مركز سیاست از حجاز به شام انتقال یافته بود و مردم شهرهای مكه و مدینه به صف مخالفان پیوسته بودند، اما سیاست امویان، شاید به امید ساكت ساختن مردم حجاز، بر آن قرار گرفته بود كه به كمك ثروت‌های بى‌پایانى كه از فتوحات به دست مى‌آمد، آن مردم را به خود جلب كنند، به همین جهت، همه آثار فراخى و خوش خواری و خوش نوشى در شهرهای بزرگ حجاز پدیدار شد و انبوهى شاعر را شیفته خود ساخت. ابن میاده نیز كه در نجد و حجاز در فقر و تنگدستى به سر مى‌برد، همینكه زندگى شاعران دربار را در كاخ‌ها و غرق در ناز و نعمت دید، به آن سو شتافت و سرانجام تا حد شاعری مزدور و مداح فرو لغزید و به جرگه مداحان خلفا و درباریان پیوست. | دومین دوران زندگى او از حدود سال 120ق آغاز مى‌شود. مى‌دانیم كه در این روزگار مركز سیاست از حجاز به شام انتقال یافته بود و مردم شهرهای مكه و مدینه به صف مخالفان پیوسته بودند، اما سیاست امویان، شاید به امید ساكت ساختن مردم حجاز، بر آن قرار گرفته بود كه به كمك ثروت‌های بى‌پایانى كه از فتوحات به دست مى‌آمد، آن مردم را به خود جلب كنند، به همین جهت، همه آثار فراخى و خوش خواری و خوش نوشى در شهرهای بزرگ حجاز پدیدار شد و انبوهى شاعر را شیفته خود ساخت. ابن میاده نیز كه در نجد و حجاز در فقر و تنگدستى به سر مى‌برد، همینكه زندگى شاعران دربار را در كاخ‌ها و غرق در ناز و نعمت دید، به آن سو شتافت و سرانجام تا حد شاعری مزدور و مداح فرو لغزید و به جرگه مداحان خلفا و درباریان پیوست. | ||
و نخستین مدایح خود را به عبدالواحد بن سلیمان بن عبدالملك، حاكم مدینه تقدیم كرد و نزد او مقام و منزلتى یافت و از جمله خواص او گردید. سپس به دیدار ولید بن یزید شتافت و قصایدی در مدح او سرود. این قصاید بسیار مورد پسند ولید قرار گرفت تا آنجا كه شاعر را به ملازمت خود درآورد. ابن میاده مدتى در دربار او به سر برد و مدایح بسیاری به او تقدیم داشت و از پاداش‌ها و هدایایى گرانبها برخوردار شد. و در ازای یكى از مدایحى كه به خلیفه تقدیم داشت، به روایت ابن معتز، 400 شتر به همراه غلامى برای چراندن آن‌ها و نیز كنیزكى زیبارو گرفت. | و نخستین مدایح خود را به عبدالواحد بن سلیمان بن عبدالملك، حاكم مدینه تقدیم كرد و نزد او مقام و منزلتى یافت و از جمله خواص او گردید. سپس به دیدار ولید بن یزید شتافت و قصایدی در مدح او سرود. این قصاید بسیار مورد پسند ولید قرار گرفت تا آنجا كه شاعر را به ملازمت خود درآورد. ابن میاده مدتى در دربار او به سر برد و مدایح بسیاری به او تقدیم داشت و از پاداش‌ها و هدایایى گرانبها برخوردار شد. و در ازای یكى از مدایحى كه به خلیفه تقدیم داشت، به روایت ابن معتز، 400 شتر به همراه غلامى برای چراندن آن‌ها و نیز كنیزكى زیبارو گرفت. | ||
مقام او نزد خلیفه به آنجا رسید كه همه جا ندیم و همنشین وی گردید و خلیفه در مجالس‌خویش او را از همه شاعران برتر مى‌نهاد. ابن میاده در رثای ولید مرثیه‌ای سرود كه ابیاتى از آن‌ها را ابن عساكر ضبط كرده است. | مقام او نزد خلیفه به آنجا رسید كه همه جا ندیم و همنشین وی گردید و خلیفه در مجالس‌خویش او را از همه شاعران برتر مى‌نهاد. ابن میاده در رثای ولید مرثیه‌ای سرود كه ابیاتى از آن‌ها را [[ابن عساکر، علی بن حسن|ابن عساكر]] ضبط كرده است. | ||
و چنان به مدیحه‌سرایى و زندگى درباری خو گرفته بود كه با دگرگون شدن احوال و روی كار آمدن عباسیان هم نتوانست از آن شیوه چشم بپوشد و به ممدوحان پیشین وفادار بماند، بلكه به عكس، بى‌درنگ نزد حكام عباسى شتافت. ابتدا به بصره رفت و حاكم آنجا جعفربن سلیمان را مدح گفت و آنگاه بر منصور خلیفه عباسى (حك 136- 158ق/754- 775م) وارد شد و او را به قصیده‌ای ستود، اما منصور كه رغبتى به شعر نداشت، به او چندان توجه نكرد و بدین سان وی نتوانست در دربار خلیفه جا باز كند و از آن پس تا زمان مرگش دیگر روی دربار را ندید. | و چنان به مدیحه‌سرایى و زندگى درباری خو گرفته بود كه با دگرگون شدن احوال و روی كار آمدن عباسیان هم نتوانست از آن شیوه چشم بپوشد و به ممدوحان پیشین وفادار بماند، بلكه به عكس، بى‌درنگ نزد حكام عباسى شتافت. ابتدا به بصره رفت و حاكم آنجا جعفربن سلیمان را مدح گفت و آنگاه بر منصور خلیفه عباسى (حك 136- 158ق/754- 775م) وارد شد و او را به قصیده‌ای ستود، اما منصور كه رغبتى به شعر نداشت، به او چندان توجه نكرد و بدین سان وی نتوانست در دربار خلیفه جا باز كند و از آن پس تا زمان مرگش دیگر روی دربار را ندید. | ||
==استشهاد لغت‌شناسان== | |||
==استشهاد | |||
در شعر ابن میاده، زبان، شیوه گفتار، فضا و روح جاهلیت متجلى است. از همین رو، شعر او را با آنكه برخى از معاصرانش دارای سقطات فراوان دانسته‌اند، ابن قتیبه در ردیف آثار آخرین شاعرانى نهاده است كه مورد استشهاد لغت شناسان قرار مى‌گیرد و به راستى كمتر كتاب لغت و ادبى مى‌توان یافت كه شواهدی از شعر او در آن‌ها نیامده باشد. | در شعر ابن میاده، زبان، شیوه گفتار، فضا و روح جاهلیت متجلى است. از همین رو، شعر او را با آنكه برخى از معاصرانش دارای سقطات فراوان دانسته‌اند، ابن قتیبه در ردیف آثار آخرین شاعرانى نهاده است كه مورد استشهاد لغت شناسان قرار مى‌گیرد و به راستى كمتر كتاب لغت و ادبى مى‌توان یافت كه شواهدی از شعر او در آن‌ها نیامده باشد. | ||
==بزرگ‌ترین شاعر بنى غطفان== | ==بزرگ‌ترین شاعر بنى غطفان== | ||
| خط ۱۰۱: | خط ۹۷: | ||
شعر ابن میاده گاه چنان دلاویز بود كه بزرگ‌ترین شاعران زمان را نیز شیفته مى‌ساخت: روزی، در موسم حج ابن میاده بر بلندی ایستاده بود و ابیاتى در تفاخر به اجداد خویش بر مى‌خواند. فرزدق چون دو بیت از آن‌ها را شنید، گفت: من به این بیت‌ها از تو شایسته‌ترم و سپس به راوی خود گفت تا آن دو بیت را با اندك تغییری در دیوانش ثبت كند. اشعار او از همان آغاز در میان مردم رواج یافت و برخى از آهنگسازان روی قطعاتى از آن‌ها آهنگ‌هایى ساختند و به آواز خواندند. | شعر ابن میاده گاه چنان دلاویز بود كه بزرگ‌ترین شاعران زمان را نیز شیفته مى‌ساخت: روزی، در موسم حج ابن میاده بر بلندی ایستاده بود و ابیاتى در تفاخر به اجداد خویش بر مى‌خواند. فرزدق چون دو بیت از آن‌ها را شنید، گفت: من به این بیت‌ها از تو شایسته‌ترم و سپس به راوی خود گفت تا آن دو بیت را با اندك تغییری در دیوانش ثبت كند. اشعار او از همان آغاز در میان مردم رواج یافت و برخى از آهنگسازان روی قطعاتى از آن‌ها آهنگ‌هایى ساختند و به آواز خواندند. | ||
==شاعران هجوسرا== | ==شاعران هجوسرا== | ||
ابن میاده، به رغم مدایح فراوان، گویى به هجا و كشمكش با شاعران هجوسرای آن روزگار مایل‌تر بود. خوی هجاگوی او حتى از كودكى آشكار بود: به قول ابن معتز مادر خویش را مى‌زد، و در مصراعى مى‌گفت «میاده، آماده شنیدن اشعار [هجاآمیز] باش». به هر حال، این امر موجب شد كه میان او و بسیاری از شاعران همروزگارش از جمله حكم خضری، شقران سلامانى كه او نیز از منادمان ولید بوده، سنان بن جابر، عبدالرحمان بن جُهیم اسدی، ابوصفوان اسدی، علفه بن عقیل مری، عتبه بن كعب بن زهیر و سماعه ابن اَشْوَل نعامى و معدان طایى، هجویه‌هایى مبادله شود. بیشترین و طولانى‌ترین این هجویات بین او و حكم خضری بوده است. | ابن میاده، به رغم مدایح فراوان، گویى به هجا و كشمكش با شاعران هجوسرای آن روزگار مایل‌تر بود. خوی هجاگوی او حتى از كودكى آشكار بود: به قول ابن معتز مادر خویش را مى‌زد، و در مصراعى مى‌گفت «میاده، آماده شنیدن اشعار [هجاآمیز] باش». به هر حال، این امر موجب شد كه میان او و بسیاری از شاعران همروزگارش از جمله حكم خضری، شقران سلامانى كه او نیز از منادمان ولید بوده، سنان بن جابر، عبدالرحمان بن جُهیم اسدی، ابوصفوان اسدی، علفه بن عقیل مری، عتبه بن كعب بن زهیر و سماعه ابن اَشْوَل نعامى و معدان طایى، هجویه‌هایى مبادله شود. بیشترین و طولانى‌ترین این هجویات بین او و حكم خضری بوده است. | ||
==آثار== | ==آثار== | ||
1- دیوان (شعر ابن میاده)، | 1-دیوان (شعر ابن میاده)، | ||
اشعار وی را حنا جمیل حداد جمع‌آوری كرده و در 1402ق/1982م در دمشق به چاپ رسانده است. مقدمه او در شرح احوال شاعر، پاكیزه و عالمانه است. | اشعار وی را حنا جمیل حداد جمع‌آوری كرده و در 1402ق/1982م در دمشق به چاپ رسانده است. مقدمه او در شرح احوال شاعر، پاكیزه و عالمانه است. | ||