ترجمه قرآن و نکات نحوی آن: تفاوت میان نسخه‌ها

# از مهمترين ويژگى‌هاى اين ترجمه، بحث مربوط به تجزيه و تركيب آيات است كه پس از پايان ترجمۀ هر آيه، برخى از جملات آن از نظر قواعد نحوى تحليل شده است. مثلاًدر آيه 23 سورۀ شعرا: ''' قال فرعون و ما ربّ العالمين ''' پس از ترجمۀ آن چنين آمده است: ما: اسم استفهام، مبتدا، محلاّ مرفوع، و ربّ خبر آن...

# ادات تاكيد، در ترجمه تاكيد آنها بيان شده است مانند آيه 96 سورۀ آل عمران: ''' انّ أوّل بيت وضع للناس للّذى ببكة... ''' كه در ترجمه آمده: مسلما، نخستين خانه‌اى كه براى [عبادت] مردم نهاده شد همان است كه در مكه است.

# توجه به ادات عموم در جملات منفى كه عمومیت آنها در ترجمه بيان شده است مانند آيۀ 43 سورۀ مؤمنون: ''' «ما تسبق من امّة اجلها...» ''' كه در ترجمۀ آن آمده: هيچ امتى از اجل خويش سبقت نمى‌گيرد. در اين آيه كلمۀ «امة» نكره است كه در سياق نفى قرار گرفته و در ترجمه عمومیت آن به‌وسيلۀ كلمۀ هيچ بيان شده است.

# در اين ترجمه بين دو واژۀ «الله» و «اله» از نظر معنا تفاوتى گذاشته نشده و هر دو را به يك معنا ترجمه نموده مانند آيۀ دوم سورۀ آل عمران: ''' «الله لا اله الاّ هو» ''' كه در ترجمه آمده: خداوند كه جز او هيچ خدايى نيست. در اينجا «اله» نيز به معناى خدا گرفته شد.

# در برخى از موارد ترجمۀ كلمات صحيح نمى‌باشد مانند واژۀ نزلا در آيات 102 و 107 سورۀ كهف: ''' «انا اعتدنا جهنم للكافرين نزلا» ''' و ''' «لهم جنات الفردوس نزلا» ''' كه به معناى منزلگهى (در آيه اول) و جايگاه (در آيۀ دوم) معنا شده است در صورتی که نزل در اصل به معناى اولين پذيرايى از ميهمان مى‌باشد.

# در برخى از موارد توضيحات اضافى از متن اصلى ترجمه جدا نشده است مانند آيۀ 35 سورۀ فاطر ''' الذى احلّنا دار المقامة من فضله... ''' كه در ترجمه آمده: همان خدايى كه از فضل خود...در صورتی که كلمۀ خدايى جزء آيه نيست.

# در مواردى كه «انّ» در جمله نقش تعليل را دارد و علت ما قبل را بيان مى‌كند، در اين ترجمه غالباً  از آن غفلت شده، و معناى تعليل بيان نشده، مانند آيۀ 98 سورۀ يوسف: قال ''' «سوف استغفر لكم ربّى انّه هو الغفور الرحيم» ''' كه در ترجمه آمده: گفت بزودى از پروردگارم براى شما آمرزش مى‌خواهم، به راستى او خود خطاپوش خطابخش است. در صورتی که جملۀ ''' «انّه هو...» ''' تعليل است.

# عدم توجه به نكره و يا معرفه بودن كلمات، مثلاًدو كلمۀ سميع و عليم در قرآن هم به صورت نكره آمده و هم به صورت معرفه، ولى در ترجمه تفاوتى بين آنها گذاشته نشده است مانند آيۀ 65 سورۀ يونس: ''' هو السميع العليم ''' (كه به صورت معرفه آمده) ترجمه شده: او شنواى داناست. و در آيۀ 224 بقره به صورت نكره آمده: ''' و الله سميع عليم ''' كه ترجمه شده: و خداوند شنواى داناست. در صورتی که ترجمۀ صحيح اولى عبارت است: شنوا (و) داناست و ترجمۀ دومى: خدا شنواى داناست.

# در برخى از موارد اشتباه در مباحث نحوى، باعث اشتباه در ترجمه شده است. مانند آيۀ 52 سورۀ مريم: ''' و ناديناه من جانب الطور الايمن... ''' كه در ترجمه آمده: و او را از جانب طور ايمن ندا داديم. در اين ترجمه كلمۀ الايمن صفت براى الطور گرفته شده، در صورتی که صفت براى جانب مى‌باشد لذا ترجمۀ صحيح آن چنين است: و او را از طرف راست طور ندا داديم.