حمزه فنصوری: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حمزه فنصوری'''، صوفی و ادیب نامدار مالایی در سده ۱۰ق و آغازگر ادبیات عرفانی منثور و منظوم به زبان مالایی.

او پس از بازگشت به موطنش، در حکومت آچه به مقام افتا منصوب شد.

فنصوری از اولین صوفیانی بود که رسماً تصوف را در جهان مالایایی گسترش داد. گویا او خود از صوفیان طریقه قادریه بود که قبل از بازگشت به آچه، در بغداد به این طریقه پیوسته بود. حمزه نویسنده‌ای پرکار و اندیشمندی برجسته بود که بر سنّت فکری و اعتقادی زمان خویش تأثیر زیادی گذاشت.

او در عرفان نظری سخت تحت تأثیر محیی‌الدین بن ‌عربی و پیرو او، عبدالکریم جیلی، بود.

آثار فنصوری نشان می‌دهد که از اصطلاحات و مفاهیم عرفانی عارفان بزرگی چون غزالی، ابن ‌عربی، مولوی و جامی نیز بهره برده است<ref>[https://rch.ac.ir/article/Details?id=8039 ر.ک: اسفندیار، محمودرضا، ج14، ص180]</ref>.

شمس‌الدین سَمطْرانی (متوفی ۱۰۳۹) شاگرد برجسته فنصوری بود. او و سمطرانی دو شخصیت بارز اسلام عرفانی در منطقه مالی بشمار می‌روند که اندیشه وحدت وجود را در مجمع‌الجزایر مالی گسترش دادند<ref>[https://rch.ac.ir/article/Details?id=8039 همان]</ref>.

حمزه احتمالا در سال 1607م وفات یافته است<ref>ر.ک: ذکرگو، امیرحسین، ص9-10</ref>.

برخی نیز مزاری در گورستان باب معلای مکه را از آن فنصوری دانسته‌اند.  

==آثار==

# شراب العاشقین؛

# اسرار العارفین؛

# المنتهی؛

# پاره‌ای مجموعه‌های شعری نیز به وی منسوب است<ref>ر.ک: لاجوردی، فاطمه، ج21، ص377</ref>.

# ذکرگو، امیرحسین، مقدمه کتاب «سه رساله اسرار العارفین، شراب العاشقین، منتهی»، حمزه فنصوری، تحقیق امیرحسین ذکرگو و لیلا حاجی مهدی تاجر، ناشر: میراث مکتوب، چاپ اول، 1397.

# اسفندیار، محمودرضا، «دانشنامه جهان اسلام»، زیر نظر غلامعلی حداد عادل، تهران، بنیاد دایرة‎المعارف اسلامی، چاپ دوم، 1378.

# لاجوردی، فاطمه، «دایرة‎المعارف بزرگ اسلامی»، زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی، تهران، مرکز دایرة‎المعارف بزرگ اسلامی، چاپ اول، 1388.

[[رده:مقالات بازبینی شده شهریور 01]]