۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
جز (جایگزینی متن - 'فارابى' به 'فارابى') |
جز (جایگزینی متن - 'ابن سينا' به 'ابن سينا') |
||
خط ۷۳: | خط ۷۳: | ||
نكته ديگر، اينكه رساله«فصوص» [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]]، يك رساله فلسفى - عرفانى است. فصل مشبعى در«علم النفس» دارد، فاصله ميان برهان و عرفان در اين رساله از ميان برداشته شده است. پاى عقل با راه دل و پاى دل با راه عقل در پيمودن و سلوك به سوى مقصد اعلا عميقاً تعاون و هميارى دارند. به علاوه كوشش براى ايجاد همآهنگى بين حكمت و شريعت و عقل و شرع در اين رساله، كاملاً مشهود است. [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] در برخى از فصها، استناد به آيات قرآن مىكند و گاهى هم فقط به ذكر مضمون آيهاى اكتفا مىورزد، ولى خود آيه را نمىآورد. آشنايان با تاريخ فلسفه اسلامى به خوبى مىدانند كه [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] از پيشگامان وادى«تطابق دين و فلسفه» و همآهنگى عقل و شرع است و كوششهاى فراوانى براى«وحدت دين و فلسفه» انجام داده است. | نكته ديگر، اينكه رساله«فصوص» [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]]، يك رساله فلسفى - عرفانى است. فصل مشبعى در«علم النفس» دارد، فاصله ميان برهان و عرفان در اين رساله از ميان برداشته شده است. پاى عقل با راه دل و پاى دل با راه عقل در پيمودن و سلوك به سوى مقصد اعلا عميقاً تعاون و هميارى دارند. به علاوه كوشش براى ايجاد همآهنگى بين حكمت و شريعت و عقل و شرع در اين رساله، كاملاً مشهود است. [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] در برخى از فصها، استناد به آيات قرآن مىكند و گاهى هم فقط به ذكر مضمون آيهاى اكتفا مىورزد، ولى خود آيه را نمىآورد. آشنايان با تاريخ فلسفه اسلامى به خوبى مىدانند كه [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] از پيشگامان وادى«تطابق دين و فلسفه» و همآهنگى عقل و شرع است و كوششهاى فراوانى براى«وحدت دين و فلسفه» انجام داده است. | ||
[[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] بر اين اعتقاد است كه دين و فلسفه، منشأ صدور واحد دارند. او معتقد است كه مصدر اصلى دين و فلسفه، عقل فعال است. كوششى كه [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] به منظور ايجاد تفاهم و همآهنگى بين دين و فلسفه آغاز كرد، بعدها توسط حكيمانى همچون ابن رشد، خواجه نصير، ابن | [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] بر اين اعتقاد است كه دين و فلسفه، منشأ صدور واحد دارند. او معتقد است كه مصدر اصلى دين و فلسفه، عقل فعال است. كوششى كه [[فارابی، محمد بن محمد|فارابى]] به منظور ايجاد تفاهم و همآهنگى بين دين و فلسفه آغاز كرد، بعدها توسط حكيمانى همچون ابن رشد، خواجه نصير، [[ابن سینا، حسین بن عبدالله|ابن سينا]]، غزالى و... تداوم يافت و با صدر المتألهين ملا صدراى شيرازى، فليسوف كبير اسلامى و مؤسس حكمت متعاليه اسلامى به اوج خود رسيد. | ||
== وضعيت كتاب == | == وضعيت كتاب == |
ویرایش