امین، احمد: تفاوت میان نسخه‌ها

'''احمد امین''' (1886-1954م)، ادیب، متفکر، مورخ و نویسنده نواندیش مصری.

ایشان در 12 محرم 1304ق/11 اکتبر سال 1886م، در قاهره مصر متولد شد.

==مشاغل و مناصب==

وی از 1351ق/1932م، در کسوت قضاوت کار خود را آغاز کرد. تجربه قضاوت به او قدرت دقت و تأمل دقیق داد. احمد امین از 1364ق/1945م، به دعوت [[حسین، طه|طه حسین]] به هیئت ‌علمی دانشگاه قاهره پیوست و در دانشکده ادبیات به تدریس «نقد ادبی» مشغول شد. او در این زمان دائرة‌المعارف عرف و سنت‌های مصری را به نگارش درآورد. وی بااینکه مدرک دکترا به دست نیاورده بود، اما توانست به دلیل پژوهش‌های بسیار به درجه استادیار، استاد و سپس مدیر دانشکده ادبیات در سال 1358 دست یابد. مدیریت او بر این دانشکده دو سال به طول انجامید؛ سپس او از این سمت استعفا داد؛ چراکه مدیریت را مانعی مهم در راه کسب علم و پژوهش خود می‌دانست. او در این زمان جمله مشهوری را همواره تکرار می‌کرد: «من از استاد کمترم و از مدیر بالاتر».

احمد امین علاوه بر تدریس در دانشگاه از ابتدای تأسیس «کمیته تألیف، ترجمه و نشر» تا زمان مرگ خود به مدت چهل سال بر آن اشراف داشت. این کمیته تأثیر مهمی بر فرهنگ عربی داشت و تولیدات فکری اروپا را در هر رشته علمی ترجمه می‌کرد و همچنین ذخایر سنت اسلامی را به‌صورت مکتوب منتشر می‌ساخت. این کمیته در این مدت حدود 200 کتاب از نویسندگان مختلف منتشر کرد. این کمیته همچنین مجله «فرهنگ» را منتشر می‌ساخت. این مجله در سال 1939م، فعالیت خود را آغاز کرد. امین سردبیری مجله را به‌عهده داشت و هر هفته مقاله‌ای را در آن منتشر می‌کرد. این مجله به معرفی جریان‌های سیاسی جدید و حمایت از جریان اجتماعی در ادبیات می‌پرداخت و انتشار آن 14 سال به طول انجامید. او همچنین در مجله مشهور «الرساله» نیز مقاله می‌نوشت و مناظرات خود را با متفکران بزرگ دوران خود در آن چاپ می‌کرد؛ از آن جمله مناظره و گفتگوی او با زکی نجیب محمود است که در مقاله‌ای از پژوهش در مورد سنت انتقاد کرده بود و معتقد بود تفکر اروپایی به دلیل برتری از نظر عنصر زمان شایستگی بیشتری برای نشر دارد. امین از این موضع انتقاد می‌کند و می‌نویسد: غرب، نوزایی و نهضت خود را بر میراث فرهنگ روم و یونان بنا کرد؛ همچنان‌که خاورشناسان نخستین کسانی بودند که به انتشار سنت پرداختند.

امین در سال 1359ق/1940م، عضو «مجمع اللغة العربية» شد و در آنجا نیز فعالیت‌های ادبی فراوانی داشت. پیش از آن نیز او عضویت در مجمع عربی دمشق در سال 1926م، مجمع علمی عراق را پذیرفته بود. وی وظیفه فرهنگ‌سرا را ایجاد اصطلاحات و کلمات نمی‌داند، بلکه از نظر او وظیفه این نهاد ایجاد فرهنگ لغت تاریخی ادبی بزرگ است. او همچنین به عضویت شورای عالی دارالکتب در سال 1939 انتخاب شد. در سال 1945 وی مدیر معاونت فرهنگی وزارت معارف شد و در این معاونت ایده «دانشگاه مردمی» را مطرح کرد. به اعتقاد او مردم حق فراگیری دانش را دارند. او «دانشگاه مردمی» را تأسیس کرد و به این مسئله همواره می‌بالید و آن را «دختر عزیزم» می‌نامید. پس‌ از آن او مدیریت بخش فرهنگی اتحادیه عرب را نیز به‌عهده گرفت.