۴۲۵٬۲۲۵
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۹: | خط ۵۹: | ||
وی در مدح ائمه اطهار غزل و قصیده بسیار دارد و عمده اشعار و مثنوی‌های وی را موضوعات عرفانی و اخلاقی و مدح امامان شیعه تشکیل می‌دهد. | وی در مدح ائمه اطهار غزل و قصیده بسیار دارد و عمده اشعار و مثنوی‌های وی را موضوعات عرفانی و اخلاقی و مدح امامان شیعه تشکیل می‌دهد. | ||
در شعر، مجذوب تخلص می‌کرد و چنانچه نوشته‌اند و از مجموع کتاب‌هایش نیز پیداست، بیشتر از پانزده هزار بیت شعر دارد. | در شعر، مجذوب تخلص می‌کرد و چنانچه نوشته‌اند و از مجموع کتاب‌هایش نیز پیداست، بیشتر از پانزده هزار بیت شعر دارد. از اشعار معروف او: | ||
{{شعر}} | |||
{{ب|'' یک شب آتش در نیستانی فتاد''|2='' سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد''}} | |||
{{ب|'' شعله تا سرگرم کار خویش شد''|2='' هر نی‌ای شمع مزار خویش شد''}} | |||
{{ب|'' نی به آتش گفت: کاین آشوب چیست؟''|2='' مر تو را زین سوختن مطلوب چیست؟''}} | |||
{{ب|'' گفت آتش بی‌سبب نفروختم''|2='' دعوی بی‌معنی‌ات را سوختم''}} | |||
{{ب|'' زانکه می‌گفتی نی ام با صد نمود''|2='' همچنان در بند خود بودی که بود''}} | |||
{{ب|'' با چنین دعوی چرا ای کم عیار''|2='' برگ خود می ساختی هر نوبهار''}} | |||
{{ب|'' مرد را دردی اگر باشد خوش است''|2='' درد بی‌دردی علاجش آتش است''}} | |||
{{پایان شعر}} | |||
در تبریز شاگردان بسیارى در درس او حضور داشتند و در [[رياض العلماء و حياض الفضلاء|ریاض العلماء]] چنین گفته شده که او از شاگردان [[قزوینی، خلیل بن غازی|خلیل بن غازى قزوینى]] بود. او شاعر صوفى مسلک بوده و بر اصول مذهب شیعى خود نیز محافظت می‌کرد. | در تبریز شاگردان بسیارى در درس او حضور داشتند و در [[رياض العلماء و حياض الفضلاء|ریاض العلماء]] چنین گفته شده که او از شاگردان [[قزوینی، خلیل بن غازی|خلیل بن غازى قزوینى]] بود. او شاعر صوفى مسلک بوده و بر اصول مذهب شیعى خود نیز محافظت می‌کرد. | ||