دیوان وحشی بافقی (انتشارات امیرکبیر): تفاوت میان نسخه‌ها

این مثنوی از بهترین و رایج‌ترین یادبودهای وحشی است که در زمان خود وحشی نیز دست‌به‌دست می‌گشته و دهان‌به‌دهان بازگو می‌شده و رونویس‌گران، نمونه‌های گوناگون از آن برمی‌داشته‌اند. افسوس که او این داستان شورانگیز و دل‌نشین را به پایان نرسانده و همه دوست‌داران ترانه‌های دلکش ایرانی را از همان زمان تاکنون «دریغاگو» کرده است.

این مثنوی نیم‌گفته، روی‌هم 1070 بیت دارد و وصال شیرازی که دریغش آمده این داستان دلکش نیم‌گفته بماند، دویست‌وپنجاه سال پس از وحشی، 1251 بیت بر آن افزوده و به گفته خود به پایانش آورده، ولی به گفته صابر شیرازی:

خود صابر نیز که پیداست از جمله دریغاگویان بوده است، دنبال کار وحشی را گرفته و 304 بیت بر آن افزوده و به پایانش رسانده است. نگارنده برای قدردانی و سپاسگزاری از روان پاک این دو رادمرد سخنور و برای بهره‌مند کردن دوست‌داران زبان و ادب شیرین فارسی، به‌ویژه شیفتگان و هواخواهان وحشی فرهادخوی، سروده‌های دلکش آنان را نیز در پایان فرهاد و شیرین وحشی آورده است<ref>ر.ک: همان، ص112</ref>.

وحشی با دلی آرزومند، ساده‌گویی و نوپردازی و بی‌پیرایگی و روان‌سازی را در زبان شعر فارسی از نو بنیاد گذاشت و در این راه چنان پیروز و کامیاب گردید و سخنان فریبایش آن‌چنان در دل‌ها نشست که با وجود آن‌همه فروتنی که در سرشتش وجود داشت، بی‌پروا گفت:

سراسر سروده‌های وحشی، ساده و روان و نرم و بی‌پیرایه است و راز دل‌نشینی و زیبایی و آوازه آنها نیز یکی همین سادگی و بی‌پیرایگی است. وی علاوه بر این عنصر، سوز و گداز و شور و فغان و مهر بسیار نیز در اشعارش دارد و سخنانش به گفته آذر، «ملاحتی تمام و حلاوتی مالاکلام دارد»<ref>ر.ک: همان، ص117</ref>.